Meyrem Almaci (Groen), Alexander De Croo ( Open Vld), John Crombez (sp.a) en ex-Vlaams ministers van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) en Hilde Crevits (CD&V) staan er bedremmeld bij. Voor hen staan honderden mensen met een wit T-shirt met daarop telkens een korte boodschap. Mijn dochter, mijn zoon, mijn nicht, mijn broer, mijn kleindochter. Met achter hen een verzameling witgeschilderde fietsen. Allemaal zijn het nabestaanden van mensen die omgekomen zijn bij een verkeersongeluk met de fiets. “Moordstrookje, zelden was een woord zo goed gekozen”, zegt Jan, die zijn dochter verloor.

Het is het eindpunt van een al gevaarlijke fietstocht. Een fietstocht waarmee Frances Lefebure de vijf politici aan het nadenken wou zetten. Soms is het fietspad een smal pad langs een weg waar motorverkeer je gewoon voorbij raast. Of moet je van het fietspad af omdat er een huis opstaat. De fietsveiligheid moet naar omhoog in dit land. De boodschap van de nabestaanden klinkt dan ook luid: investeer in die veilige fietsinfrastructuur, zodat hun familieleden tenminste niet voor niets gestorven zijn.