Gisteren ben ik eindelijk weer gaan joggen. Dat was anderhalf jaar geleden, en ik zat stilaan door mijn assortiment excuses heen. Eerlijk: ik werd lastig van al dat zelfopgelegde uitstelgedrag. Destijds begonnen mijn knieën in die mate tegen te werken dat ik na een ommetje in het Rivierenhof létterlijk lag te kermen van de pijn. De ochtend nadien kroop ik dan moeizaam uit bed, en stommelde ik vervolgens als een verkrampte bejaarde de trap af. Ik ben oprecht blij dat er geen beelden van bestaan.

Na een paar maanden rust op doktersvoorschrift (“U bent geen achttien meer, mijnheer. Trouwens: vanaf nu gaat het alleen nog bergaf. U kan zich daar beter bij neerleggen.”) was ik genoeg gerecupereerd ...