Iets wat waarschijnlijk begin jaren negentig heel wat aandacht had gekregen in mijn eigen tijdschrift Spetter . En dat was erg hip, want naast reportages over de Tweede Wereldoorlog en het Belgisch koningshuis, deed ik ook interviews met – toen nog – Kid Safari en Guido Belcanto. Om nog maar te zwijgen over contactadvertenties onder de noemer Ik wacht met smart .

Al moet u zich bij Spetter niet te veel voorstellen. Het was een ambachtelijk in elkaar gedraaid boekje waarbij gebruik werd gemaakt van een ouderwetse typemachine (en tipp-ex), kleefletters, bescheiden tekentalenten, schaar en lijm. Met het eindresultaat trok ik dan naar een kopieercentrum. Na schermutselingen met een wispelturige kopieermachine ging er een nietje in de linkerbovenhoek et voila!

Nu moest Spetter nog worden verkocht. Daarvoor dweilde ik niet alleen de straten en de middenstand af, ik smeerde ook aan de collega’s van mijn moeder, die toen in een groot bedrijf werkte, een abonnement aan. Zo kon het tijdschriftje uitpakken met een oplage van een slordige driehonderd exemplaren.

Maar het hoogtepunt qua coolheid kwam met De Zwarte Komedie, het theatergezelschap van de inmiddels overleden regisseur Bert Verhoye. Toen ik hem interviewde, kreeg ik een briljante inval. Ik vroeg of ik de volgende editie van Spetter als een officieus programmaboekje in het Fakkeltheater mocht verkopen tijdens de voorstellingen van hun stuk Uit zelfbevrediging . De regisseur vond dat prima en dus stond ik voor aanvang luidkeels mijn waren aan te prijzen. Het bleek, net zoals het toneelstuk zelf, een groot succes. Zodanig zelfs dat ik al meteen de volgende dag opnieuw het gevecht met de kopieermachine moest aangaan. En de dag nadien. Ik waande me als 14-jarige even een mediamagnaat.

Maar aan alle goede dingen komt een einde: na afloop van de voorstellingen in het Fakkeltheater zakte de oplage van Spetter als een soufflé in elkaar en uiteindelijk stierf het tijdschrift een stille dood. Bij deze wil ik me verontschuldigen aan de abonnees die anno 2019 nog steeds met smart wachten op de volgende editie. Maar wie weet...