Waar tot voor kort de chique bruidswinkel Le Chapeau zat, woont sinds een week of twee een dakloze in de inkomhal. Ook als het ’s nachts uitgestorven is op straat, staan er in de etalage nog altijd twee naakte paspoppen als gezelschap. “Dat is goed”, lacht hij als ik even praatje kom maken. Hij zwaait af en toe naar de voorbijgangers die zijn richting op kijken, in de hoop dat het hem minder eenzaam maakt.

Hij blijkt Emiliano te heten en uit Roemenië te komen. Alleen is mijn Roemeens te slecht en zijn Nederlands te gebrekkig om een echt gesprek te kunnen voeren. Het enige wat ik uit de mengelmoes van Nederlands ...