In Malmö is een standbeeld van Zlatan Ibrahimovic in brand gestoken. Een logische gedachte in de geesten van de fans van Malmö FF. Dat hun ex-speler – tegenwoordig meer businessman dan voetballer – mede-eigenaar wordt van rivaal Hammarby IF rechtvaardigt deze sanctie. Het standbeeld van Saddam Hoessein werd toch ook neergehaald in Irak toen de dictator verdreven werd? Voilà.

Radicalisering

Wat we hiermee willen zeggen? Dat het verdomd lastig is, wordt en blijft om zielsveel van het voetbal te houden. Kleine acties krijgen disproportionele reacties die verhuld worden onder de noemer ‘clubliefde’ terwijl het niet meer is dan je reinste radicaal vandalisme. In Saint-Étienne kwam die mentaliteit ook nog eens mooi naar boven drijven. Geen in brand gestoken standbeelden, wel Gent-fans die op weg naar een afspreekpunt een paar klappen incasseerden. Anderen werden dan weer begroet met een steen door de ruiten van hun bus. Een actie die op sociale media gebanaliseerd werd door fans van Saint-Étienne. Ach voetbal, hoe moeilijk ben je lief te hebben?

LEES OOK.

Daarom is het goed dat er af en toe eens iets speciaals gebeurt. Een remontada hier en daar, een kleintje die het schopt tot de (halve) finale van de Champions League, een paar heerlijke doelpunten of – op Belgische schaal – een uitzonderlijke prestatie in een Europese competitie. Daarom: dank u, AA Gent. Een Belgische club die zich nog voor alle wedstrijden gespeeld zijn, kwalificeert voor de volgende ronde is speciaal. Niet ongezien, maar wel speciaal. Dat moet je even durven savoureren. Het compenseert ook mooi met de vele Zlatan-standbeeldverhalen.

4 op 5 met dezelfde ploeg

De Buffalo’s hebben na vijf matchen geen enkele keer verloren, wonnen twee van hun matchen en zijn de grootste kandidaat op groepswinst en een beschermd statuut als reekshoofd. Vaak speelden ze goed, uit Wolfsburg vertrok men zelfs met een post-heroïsch gevoel na de 1-3-zege en – buiten de recente wissel op de linksachter: in kwam Milad Mohammadi, uit ging Nana Asare – deed trainer Jess Thorup het steeds met dezelfde basisploeg. Beetje jammer daarom dat de Buffalo’s zichzelf in hun match van de kwalificatie niet de nodige grandeur schonken. AA Gent speelde een redelijke non-match op bezoek bij Saint-Étienne, door de vele blessures zelf niet echt machtig tot het brengen van kansenrijk voetbal. Hier en daar was het wel bibberen – een losse knal van Denis Bouanga viel voor rust op de lat, na de pauze had hij een poging die net voorlangs ging in huis – en was het een meevaller dat de videoref slechts offline getest werd in het stadion – Elisha Owusu had anders een gele kaart in een rood karton omgetoverd zien kunnen worden - verder was het veeleer wat gezapig.

Pas op, Saint-Étienne verdiende het te winnen, hoor. En zeker na de rode kaart van Michael Ngadeu werd er nog wat ongemakkelijk op de stoeltjes geschoven - verliezen wou je toch ook weer niet doen. Gent speelde daarbij zoals je vooraf gedacht had: als een ploeg die niet hoefde te winnen. Niet de favoriete speelstijl in de ogen van de vele meegereisde fans, maar zie het als een luxe dat je dat in dit stadium al kon permitteren. Dat bibbergeld op het einde - met veel wilde schoten van de thuisploeg - kon er dan wel nog bij.

Nu nog groepswinst

De conclusie is dus: matig gespeeld, fantastisch resultaat. Op 12 december ontvangt AA Gent FC Oleksandria om dat resultaat nog wat fantastischer te maken. Winnen tegen de Oekraïners of Wolfsburg niet zien winnen tegen Saint-Étienne en de Ghelamco Arena wordt voortaan bevolkt door groepswinnaars, groepswinnaars die nu ook officieel volgens de UEFA-telling de beste Belgische club van de afgelopen vijf jaar zijn. Knap.