Als u mijn stukjes al vaker heeft gelezen, dan weet u al dat ik op sportief vlak geen held ben. Een Victor Campenaerts (die zondag nog gehuldigd werd in Borgerhout) of een Romelu Lukaku zal ik nooit worden. Daar is het ook een beetje laat voor, maar al in de lagere school bleek dat sport niet mijn grote talent was. Daar zorgden een combinatie van complete incompetentie en mijn liever-lui-dan-moe-filosofie wel voor.

Het begon met zwemmen. Nadat ik in de Wezenberg mijn vijftigmeterbrevet had gehaald vond ik het welletjes. Een zwembad is tenslotte niet groter dan dat en waarom ik zou tijdens het wekelijkse zwemuurtje ...