Voor de aftrap kregen we dat heerlijke Rock & Roll-nummer uit Joker te horen, en beeldden we ons in hoe Lamkel Zé – Joaquin Phoenix-gewijs – van de tribune kwam gedanst. De crazy Kameroener is tot alles in staat, maar hield het dit keer bij… een gouden baardje. Na amper 110 seconden maakte hij bijna ook een gouden goal, maar hij was te verrast dat Bodart de bal nog loste en ‘mikte’ met z’n scheenbeen naast.

Het was wel degelijk Antwerp dat op Sclessin de beste start nam en het gevaarlijkst was. Lamkel Zé dwong Bodart ook nog tot een voetveeg en Mirallas devieerde een voorzet van Buta nipt naast. Mirallas, een van de vijf ex-Rouches bij de Great Old, speelde voor het eerst op ‘zijn’ Sclessin.

Michel Preud’homme had vooraf een Georges Leekensje gedaan. “We zijn voor 90 procent klaar”, zo zei hij. “Maar we moeten onze kansen beter benutten.” Nadat Standard stilaan overnam, zal hij toch hebben gevloekt, want Boljevic klopte Bolat met een overhoeks schot, maar De Laet speelde spelbreker op de lijn. Niet getreurd, MPH: een paar minuten later was het wél raak. Vojvoda mocht (van Lamkel Zé) vrijstaand voorbrengen vanaf rechts en Lestienne mocht (van alle verdedigers) vrijstaand scoren. 1-0, en dat was het zo’n beetje – wat voetbal betreft toch.

Discussies en geel

Lamkel Zé volleyde meteen erna nog hard tegen de paal – quel artiste! –, maar vervolgens kregen we vooral antivoetbal te zien, en de ene discussie na de andere. Terwijl Bölöni het met enkele Standard-fans achter zich aan de stok had, en Preud’homme vooral de ref viseerde, moesten we vooral overtredingen en gele kaarten noteren. Blessures ook. Na een ziekenhuisbal van De Laet konden De Sart en Vanheusden nog wel verder, maar Amallah wat later niet – met dank aan de staat van de akker. Misschien maar best dat Defour uiteindelijk toch naast de achttien viel en hier zijn comeback niet maakte – het was ploeteren en vechten. Hongla verving daarom Haroun.

Boljevic liet vlak voor rust nog de 2-0 liggen en Lamkel Zé moest vooral kalmeren of hij had de trappen kunnen ópdansen. Het rustsignaal kwam net op tijd.

Antwerp wist in de tweede helft wat gedaan: eindelijk Mbokani in stelling brengen. Ex-club of niet: volgens de statistieken is Standard zijn favoriete tegenstander. In twaalf duels was de Congolese topschutter goed voor acht goals en zes assists – straf. Nu werd hij echter goed uit de match gehouden door Vanheusden en Lavalée, de vervanger van de zieke Laifis, en je zag zijn frustratie groeien. Toen Lamkel Zé – nochtans zijn ‘broertje’ – uithaalde in plaats van hem aan te spelen, maakte hij zich eens goed kwaad.

Even fusilleren

Meer dan afstandsschoten gaf de thuisploeg niet weg, en dat was op zich knap, gezien de – op papier – offensieve opstelling. Maar ze speelde wel met vuur, door zich te beperken tot verdedigen. Dan kan er altijd eens eentje binnenvallen, et voilà: Arslanagic kopte de vrijschop van Mirallas door, en De Laet kopte netjes binnen. Voor de verdediger was het zijn eerste doelpunt voor Antwerp, voor de ploeg was het het sein om door te duwen. Met Rodrigues en Benson vielen twee nieuw – aanvallende – krachten in, en die laatste toonde zich meteen. Benson dribbelde naar binnen vanaf rechts en fusilleerde de arme Bodart en de netten – het stond zowaar 1-2! Ook voor hém was het zijn eerste goal voor zijn nieuwe club.

De bezoekende fans hadden plots pret – Allez Michel, chante avec nous! En wat kon Standard nú nog? Een vrijschop over het muurtje krullen, zoals Gavory, maar Bolat bokste weg. Goh, dat was het zowat. Veel gebeurde er niet meer, behalve aan de overkant. Mbokani kon voor het eerst zelf eens op doel trappen en deed dat geweldig: 1-3, boeken toe. Het slotakkoord was voor Lamkel Zé, of wat dacht u? Net toen er ging worden afgefloten, daagde hij de supporters van Standard uit, kreeg hij terecht geel, kreeg hij bekertjes bier over zich en gingen de poppen alsnog aan het dansen. Zonde.