Ligt het aan mij, of is 2019 écht voorbijgevlogen? Het lijkt alsof de vorige jaarwende nog maar net voorbij is, en we staan alweer aan de vooravond van een nieuwe. Kennelijk heeft dat gevoel met leeftijd te maken. Naarmate je ouder wordt, tikt de tijd sneller weg. Dat is op zich uiteraard geen vrolijke gedachte, want zo kort de toekomst alsmaar meer in. Als jonge twintiger had ik ooit een gesprek met een al wat oudere muzikant, die me de raad gaf om niets uit te stellen tot later. “Want voor je ’t weet is het later, en blijkt de tijd ongemerkt door je vingers geglipt.” Toen had ik geen benul van wat hij bedoelde. Er was nog een zee van tijd, toch? Die zee is intussen een meer geworden. En straks wordt dat meer een vijver. Tot er alleen nog een plas overblijft. Ik ben 48 nu. Als kind keek ik naar veertigers en kon ik me niet voorstellen dat ik ooit zo oud zou worden. Veertigers waren aliens. Mensen van een andere planeet. Het is nu later. De zanger had gelijk.

Deze laatste week is traditiegetrouw een moment om terug te blikken. Dat merk je aan de lijstjes die gepubliceerd worden. De sterkste platen. De mooiste boeken. De beste films. Meest memorabele concerten ...