Ook deze laatste heeft naam gemaakt met een reeks. Niet zozeer rond één speurder, veeleer met een collectief in hoofdrol: afdeling Q van het Kopenhaagse politieapparaat. Een team, geleid door Carl Morck, houdt zich doorgaans bezig met cold cases, een bezigheid die geregeld door de brandende actualiteit wordt doorkruist. Naast Morck zijn er ook de met haar persoonlijkheid worstelende Rose, de energieke Gordon en de enigmatische Assad. Samen vormen ze een hechte ploeg die verrassende resultaten boekt. Het achtste verhaal start in Spanje, waar freelance journalist Joan Aiguader zich buigt over de 2.117de vluchteling die het leven verloor bij een poging om de Middellandse Zee over te steken. Het is dan ook een bizar verhaal. De vluchtelinge is namelijk niet verdronken, ze werd klaarblijkelijk daarvoor al doodgestoken. Het verhaal trekt Assads aandacht. Hij meent de dode op een foto te herkennen, het is Lely Kababi, de vrouw die zijn familie ooit onderdak verschafte en voor hem een tweede moeder werd. Assad is zo geschokt dat hij eindelijk iets over zijn verleden loslaat aan Morck. Een verleden dat hem toelaat de link te leggen met een internationaal terroristisch complot dat steeds dreigender vormen aanneemt. Ook voor Assad persoonlijk. En dat terwijl er voor de straten van de Deense hoofdstad zich nog een andere, even gruwelijke, dreiging afkondigt, gedirigeerd door een gedesillusioneerde computernerd. Adler-Olsen moet zijn uiterste best doen om al deze verhaallijnen aan elkaar te knopen, maar levert wel opnieuw een uiterst spannende, actuele misdaadroman af.

Prometheus, 477p