Het laatste dat ze nog weet? “De start”, zegt Loes Sels. “Zelfs van mijn grellige val weet ik nog amper iets. Het was in de eerste ronde. Op die bekende bultjes bergaf in Baal ging ik te veel naar rechts. Meestal ligt het er daar wat vettig bij, maar deze keer niet, waardoor het heel hard ging. Zo ben ik tegen de nadar gevlogen. Met mijn hoofd tegen die hekken.”

En dan ging het licht uit. Toch figuurlijk. Op hun tv zien de honderdduizenden tv-kijkers hoe Sels eerst even op de grond blijft liggen. Omdat ze pal achter een bergje lag, zie je zelfs alleen haar wiel erbovenuit steken. Vervolgens staat Sels toch op, haar blik wat beduusd, maar ze zoekt opnieuw haar fiets. De camera’s hebben intussen alweer volop aandacht voor koploper Alvarado. Tot Sels minuten later opnieuw in beeld komt: ze bevindt zich intussen een heel eind verder op het parcours, maar is ditmaal wel helemaal het noorden kwijt. Vertwijfeld zie je ze steun zoeken aan een houten balustrade, waarna ze wijselijk van het parcours stapt. “Maar daar herinner ik mij dus helemaal niets van”, zegt Sels, ploegmate van Sanne Cant bij Iko-Crelan. “Letterlijk: níks. Alles wat iedereen op tv kon zien, heb ik alleen van horen zeggen. En zelf wil ik de beelden niet eens meer zien. Zo vies. Ik zou er alleen maar schrik van krijgen. Want dat ik weer opgestaan ben, dat nog een heel stuk doorgereden ben: mijn vriend heeft het mij allemaal achteraf moeten zeggen.”

Het is één groot zwart gat, dat toch een klein half uur moet geduurd hebben. “Eigenlijk ben ik pas in mijn mobilhome weer gekomen”, beaamt Sels. “Hoewel: eerst hebben ze mij naar een tentje aan de finish gevoerd. Daar heb ik wel even een helder moment gehad. Heel raar. Ik zag mijn dochtertje Josien en dat weet ik wel nog. Josien was geschrokken en begon te huilen. Blijkbaar is dat typisch. Als mensen met een hersenschudding iemand zien die hen heel vertrouwd is, komen ze even bij hun positieven. Vervolgens moet er ook een dokter bijgekomen zijn en ben ik met mijn vriend naar de mobilhome gegaan, maar dat is allemaal opnieuw weg.”

Slecht slapen is goed teken

Crossen, vallen, opstaan en weer doorgaan en dat allemaal zonder dat je er zelf iets van beseft. “Ik vind het allemaal maar een nare gedachte”, knikt Sels. “Maar blijkbaar zit dat veldrijden er zo in bij mij, dat ik het zelfs in een soort van reflex en onbewust doe. Ik snap het zelf allemaal niet. Eenmaal bijgekomen voelde ik mij ook best redelijk oké. Al was mijn vriend er niet gerust in. Hij heeft mij ’s nachts geregeld in de gaten gehouden: of het nog wel allemaal oké was. Nu, ik heb sowieso slecht geslapen. Wat volgens de dokter dan weer een goed teken was.” Want donderdagochtend is ze voor de zekerheid toch maar op medische controle geweest. “Maar mijn pupillen waren in orde. Ik heb alleen nog wat last van mijn nek, maar dat is niet eens abnormaal na zo’n cross. Meer dan een lichte hersenschudding is het wellicht niet geweest.”

Reden waarom Loes Sels zaterdag in Gullegem en zondag in Brussel alweer opnieuw op de fiets hoopt te zitten. “En nee, ik zal geen schrik hebben. Vallen hoort nu eenmaal bij onze sport. En dat is het voordeel: als je je niets meer herinnert, kun je er ook niet bang voor zijn.”