Ik heb iets met gezichten, ik onthoud ze namelijk. Zelfs die van lang geleden. Meestal schiet de naam die bij het gezicht hoort me ook te binnen. En als het om oud-leerlingen gaat, zie ik ze nog zitten in mijn les. Alsof het gisteren was. Zulke beelden verschijnen vanzelf, ik moet daar zero moeite voor doen. Een fotografisch geheugen noemen ze dat. Het zorgt weleens voor grappige situaties. Of is het woord gênant hier beter op zijn plaats? Want als de herkenning niet meteen wederzijds is, word ik beloond met rode wangen, verbaasde blikken en gestamelde verontschuldigingen. Altijd prijs.

Mijn man vertoont symptomen van het tegenovergestelde. Prosopagnosie, heet dat. Of in het Nederlands gezegd: gezichtsblindheid. Ik had nog nooit van die afwijking gehoord tot actrice Marleen Merckx er ...