Het MAS vierde in het weekend van 14,15 en 16 mei zijn vijfde verjaardag. Eén van de blikvangers van de feestelijkheden was de kunstinstallatie Eating the City van de Chinese kunstenaar Song Dong. Vijf dagen lang bouwde hij met zestien vrijwilligers aan een stad van koekjes. Of toch niet? Lieve Willekens coördineerde het project van deze eetbare stad en hield een ongewild spannend dagboek bij.
Song Dong komt morgen aan. Hij wil een stad bouwen van meer dan 100 000 koekjes, maar voorlopig valt er nergens een koekje te bespeuren. De afgelopen weken was een grote zoektocht naar koekjes. Song Dong vindt het niet nodig ze op voorhand te bestellen. Ik trof op voorhand wel voorbereidingen en vandaag krijgen we alvast een levering van 53 000 koekjes.
Rond 19 uur krijg ik bericht van Song Dong dat hij niet op het vliegtuig zit. Hij vergat zijn visum te verlengen. Song Dong vliegt constant de hele wereld rond voor zijn kunsten dus ik kan wel begrijpen dat het een keer fout gaat. Alleen heel jammer dat dat net nu gebeurt.
Meteen bij het ochtendgloren wordt duidelijk dat Song Dong vandaag niet komt. De hele voormiddag zoek ik oplossingen om hem zo snel mogelijk hier te krijgen. Ik volg de werkzaamheden van Kopspel vzw verder op. Zij bouwen de tafels waarop de koekjesstad gebouwd zal worden. De rest van de dag probeer ik me niet te veel zorgen te maken en hoop snel verlossend nieuws te krijgen van Song Dong.
Vroeg in de ochtend krijg ik een bericht uit China. Song Dong heeft zijn visum. Morgenvroeg mogen we hem in België verwachten. Ik spring een gat in de lucht.
Om 9 uur verwacht ik zestien vrijwilligers die de ‘koekenstad’ mee gaan bouwen. We vonden deze enthousiastelingen na contact met kunstscholen en academies en via enkele oproepen op de sociale media van het MAS. Met hulp van collega’s komt er een videoverbinding met Song Dong tot stand. Precies op het moment dat de persconferentie voor 5 jaar MAS begint, weten de vrijwilligers welke koekjes te gebruiken en wat te bouwen. Het videogesprek tussen de journalisten en Song Dong pakt wonderwel goed uit. Alsof het zo moest zijn.
Wanneer ik ‘s avonds eindelijk kan ontspannen nadat de dag goed verlopen is, zoemt mijn telefoon. Bericht uit China. Song Dong. Het weer in Peking is slecht. Het vliegtuig vertrekt niet. Ik besef dat ik nu afspraken moet maken. Als Song Dong zo meteen (hopelijk) op het vliegtuig zit, kan ik hem niet bereiken. Ik moet nu dus te weten zien te komen wat ik morgen met de vrijwilligers kan doen.
Song Dong arriveert vanavond. De hele dag bouwen we verder en hopen we dat het goed is wat we doen. Door de warmte smelten de koekjes. Hier en daar valt er een toren om. Ik probeer me te sussen met de gedachte dat Song Dong vanavond aankomt en morgen alles kan herstellen. Rond 20 uur rijd ik naar Zaventem om Song Dong te verwelkomen.
We gaan op zoek naar betere bouwstenen. Dankzij een tip van Ahmed en Meryem, twee MAS- collega’s, beland ik met Song Dong in een Turkse supermarkt. Hier hebben ze het juiste koekje. In een mum van tijd is de winkelier mee met ons project. Vanavond om 19 uur komt er een levering vanuit Beringen rechtstreeks naar het MAS.
We bouwen de hele dag door tot 22 uur ‘s avonds. We maakten de beste TV-toren die Song Dong ooit zag. De stad krijgt nu echt vorm.
Song Dong krijgt er niet genoeg van en laat de vrijwilligers nog een Aziatische wijk bouwen. De rest van de stad wordt afgewerkt en versierd. De vrijwilligers hebben superhard gewerkt en zijn heel trots op het resultaat.
Net als de koekenstad wordt geopend, ontstaat er op onze verdieping een kleine brand. Het MAS wordt ontruimd maar gelukkig kunnen we na een uurtje weer terugkeren.
‘Eating the city’ wordt een waar succes. 5000 mensen komen proeven, eten, genieten. De stad is op. En ik ook.