Omstreeks negen uur gisteravond arriveerde de kersverse kampioen in zijn thuisbasis Schriek. “Ik ben er gebleven tot 1 uur ’s nacht”, lachte Sweeck. “Ik heb 2,5 pinten gedronken, de derde ben ik halfweg kwijtgeraakt (lacht) .”

Na het supporterslokaal ging het huiswaarts maar onmiddellijk de slaap vatten bleek een onmogelijke opgave. “Ik heb eerst de wedstrijdbeelden herbekeken. Daarna ben ik gaan slapen maar ik heb nog paar keer de cross in mijn hoofd gereden. En telkens won ik.”

Na het bekijken van de beelden wist Sweeck genoeg: Eli Iserbyt en Michaël Vanthourenhout haden wel degelijk hun aandeel in de titel. “Ik heb vanochtend Jurgen Mettepeningen een bericht gestuurd”, klonk het. “Ik ben de ploeg zeer dankbaar. Het was het perfecte ploegenspel en ik zal mijn ploegmaats gepast vergoeden.”

Ook op de verhouding binnen de ploeg werd nog even terug gekomen. Sweeck: “We hebben drie kopmannen en we werken goed samen. Afhankelijk van het parcours wordt iemand uitgespeeld.”

Anders bekeken

Ondanks de titel wil de Antwerpenaar vooral met de voetjes op de grond blijven. “Ik vermoed dat ik anders zal bekeken worden en dat ik veel aandacht zal krijgen. Maar als mens zal ik niet veranderen”, klinkt het.

Sweeck trekt wel als Belgisch kampioen naar het Zwitserse Dubendorf waar op 2 februari het WK wordt gereden. “Het WK is nog een doel op zich en ook in de Wereldbeker wil ik mijn plaats verdedigen. De Superprestige moeten we dan weer winnen als ploeg. Of ik kopman wil zijn op het WK? Ik heb nu wel recht van spreken, maar we moeten vooral als een sterk blok gaan. Met Eli, Michael, Toon, Wout en Tim is veel mogelijk.”

De titel van Sweeck wordt vooral toegeschreven aan het zand van het strand van Sint-Anneke. In Dubendorf ligt iets helemaal anders te wachten. “Het parcours moet mij liggen”, klinkt het. “Het is op een vliegbasis met weinig hoogtemeters. Op sneeuw en ijs? Als je slipt, kan dat de rest van je race beïnvloeden, maar als je in topvorm bent lukt dat allemaal iets makkelijker. Een duel met Mathieu van der Poel? Dat is de grootste kick hé, mocht ik hem eens kloppen. In Ruddervoorde en Hamme was ik toch dicht.”