Gisteren was mijn echtgenote opvallend gehaast om te gaan werken. Niet dat ze haar job bij de stad Antwerpen niet graag doet, maar ik heb haar nog maar zelden zo snel in haar jas en schoenen weten schieten. “Anders zijn de worstenbroden en de appelbollen misschien op!” was het ongeduldige antwoord op mijn vraag waar dat plotse enthousiasme vandaan kwam. Het is Verloren Maandag!” riep ze me ter verduidelijking nog na terwijl ze op haar fiets de straat uit peddelde. Ik bleef verdwaasd achter.

Ondergetekende is in Nederland geboren en ondanks mijn langdurige residentie in ’t Stad zijn bepaalde lokale gebruiken me tot dusver volledig ontgaan. Zoals Verloren Maandag. Zou het gegeven misschien ...