COLUMN MOBILITEIT

Een vertrekpunt, een eindpunt, een standpunt.

Nul fietsdoden in een stad. Dat doel kan je wellicht op verschillende manieren halen. De mensen in de stad Oslo (600.000 inwoners) kozen ervoor om orde op zaken te stellen in hun stad en het mes te zetten in het aantal auto’s. Die aanpak werkt. In de Noorse hoofdstad stierven er vorig jaar voor het eerst in lange tijd geen fietsers of wandelaars.

De woorden “elke dode is er één te veel” klinken na het nemen van alweer het volgend compromis een beetje ongeloofwaardiger. Voor de inrichting van onze stad worden nog veel te veel compromissen gesloten om toch maar alle soorten en hoeveelheden verkeer vlot dwars door de kern van onze woonbuurten te krijgen. Het gevolg is dat tijdens een winterse ochtendspits tractoren voor grondafvoer rakelings langs fietsende ouders en kinderen rijden.

Voetgangers die na minutenlang wachten eindelijk groen krijgen moeten laveren tussen een sliert wagens. Bestuurders die er zich niet voor generen om zich op het zebrapad van het te drukke kruispunt te nestelen, maken het bochtenwerk voor de zachte weggebruiker alleen maar omslachtiger. Een chauffeur krijgt instructies van zijn boordcomputer en stuurt zijn twintigtonner langs de snellere route, vlak voorbij de schoolpoort, waar op dat moment fluokindjes voorbeeldig naar binnen wandelen. Dat het echt veel beter kan, dat bewijzen de Noren die hun stad hebben ingericht met als belangrijkste doelstelling een verkeerssyteem zonder slachtoffers.

De ‘Vision Zero’ is niet zomaar een modewoord. Het staat voor een aanpak die ervoor zorgt dat alle verkeersdeelnemers - dus ook senioren, kinderen, voetgangers, fietsers met of zonder helm - vrij zijn van het risico om te sterven, zelfs wanneer ze een fout maken of een verkeerde keuze (zoals we allemaal wel eens doen, toch?). Ondertussen is deze manier toegepast in verschillende grote en kleine plaatsen in de wereld en de praktijk bewijst dat het werkt. Hoewel niemand de waarde van een verkeersdode durft te becijferen, lijkt het soms alsof de kosten-batenargumenten hier nog steeds overheersen. Ik vind het een goed idee om van een modern verkeerssyteem te verwachten dat er niemand sterft of ernstig ziek wordt. Want leven en gezondheid kunnen nooit worden ingewisseld voor andere voordelen lijkt me.

Oslo schrapte meer dan duizend parkeerplaatsen en verving die door extra fietspaden en trottoirs, zodat het aandeel fietsers en voetgangers sterk kon toenemen. Er werden opvallende verbeteringen bij het openbaar vervoer gelanceerd en in sommige stadsgebieden werd een verbod voor bepaalde voertuigtypes ingevoerd. In andere buurten werden venstertijden in combinatie met wijkcirculatieplannen uitgewerkt.

Nul doden bij fietsers en voetgangers is toch voldoende reden om net zoals de Noren in Oslo snel werk te maken van een uitgesproken uitdoofbeleid voor personenwagens en zwaar vrachtverkeer in onze woonwijken. Een mooie bijkomstigheid is dat de vooropgestelde modal split in aanloop naar de oosterweelwerken probleemloos gehaald wordt en de Antwerpse buurten weer propere lucht zullen kunnen ademen.

LEES OOK. (+)

Jobat