Voor ze het wist, was het pikkedonker en had ze geen idee meer hoe ze thuis moest geraken. Maria Oliva Perez moest het toegeven: ze was verdwaald. Daar stond de 40-jarige moeder dan, samen met haar drie kinderen van 10, 12 en 14 jaar: in het midden van de jungle en zonder een andere levende ziel in de buurt die hen kon helpen. En toen brak er nog een zwaar onweer uit ook.

“God zal voor ons zorgen”

Dat was 19 december. Eerder op de dag hadden de vier voor het eerst een bezoekje gebracht aan de werkplek van Maria’s man, een boerderij in het Colombiaanse deel van het Amazonewoud. Om 17 uur, toen er nog voldoende licht was, waren ze begonnen aan de wandeltocht naar huis. Maar al snel liep het mis en raakten ze het juiste pad kwijt. Ze besloten te schuilen onder een boom, dicht bij elkaar om elkaar warm te houden, wat te slapen en zodra het weer licht was het pad opnieuw te zoeken.

De volgende dag wandelden ze uren. Zonder succes. Geen pad te bekennen. “Ik zei tegen mijn kinderen dat ze kalm moesten blijven”, getuigde Maria. “Dat God geweldig was en dat hij wel voor ons zou zorgen.”

De eerste vijf dagen durfden de vier niets te eten en dronken ze alleen water als ze het tegenkwamen. Ondertussen probeerden ze zo veel mogelijk wilde dieren te vermijden. Omdat hun krachten afnamen daar een gebrek aan voedsel werd wandelen en voorzetten wel almaar moeilijker. Ondertussen had Maria’s echtgenoot Andres al alarm geslagen en was hij zelf op zoek gegaan in de jungle.

Vol insectenbeten

Maria was de eerste die ziek werd. Ze kreeg zweren op haar benen en ontwikkelde hoge koorts. De wanhoop nabij begonnen de vier dan toch maar wat zaden en bessen te eten die ze onderweg vonden. Of ze nu giftig waren of niet, anders zouden ze toch sterven. Het hielp, maar niet veel. Na vijftien dagen waren de kinderen zo verzwakt dat ze voortdurend flauwvielen. Ze werden voortdurend gebeten door insecten zoals teken, muggen en vliegen, die van hun verwondingen gebruikmaakten om hun larven achter te laten. Ze waren ook doorweekt door de regen, maar konden hun kleren niet achterlaten, want het was het enige wat hen nog beschermde tegen nog meer beten.

Lopen werd almaar moeilijker, het besef van tijd waren ze kwijt. Welke dag was het? Hoeveel dagen liepen ze al in de jungle? Waarom probeerden ze nog? Ze hadden geen idee meer. Ze zouden sterven op een modderig strandje aan een rivier, in the middle of nowhere . Kracht om te schreeuwen voor hulp hadden ze al lang niet meer. “Toen ik zag hoe mager mijn kinderen waren, brak ik”, aldus Maria. “Op dat moment verloor ik alle hoop.”

Donderend geluid

Maar toen - het was intussen vrijdag 24 januari - begonnen de kinderen plots een donderend geluid te horen. Alsof ze hallucineerden. Een helikopter? Neen toch? Ze konden het niet goed zien, tot er plots een licht begon te schijnen. Het was geen helikopter, maar een kano met een visser en zijn vier kinderen aan boord. “De gezant van God”, verklaarde Maria later. De man nam Maria en haar drie kinderen mee, zeilde vier uur lang en bood en brood en water aan. Voedsel dat de vier meteen uitbraakten omdat hun maag het niet meer aankon.

De visser zette hen af in La Esperenza in Peru, de thuisbasis van een inheemse stam die hen opnam en verzorgde. Enkele leden van de stam plaatste ook foto’s en video’s van de vier op WhatsApp en Facebook. “Ze zijn hier en zeggen dat ze uit Leguizamo (Colombia) komen en dat ze hun familie kwijt zijn. Is er iemand die iets weet?”

De berichten werden meermaals gedeeld en bereikten uiteindelijk ook Maria’s echtgenoot Andres, die het Colombiaanse en Peruviaanse leger verwittigde. De vrouw en haar kinderen konden worden opgespoord en werden op 26 januari overgebracht naar het ziekenhuis. Ze waren onder meer ondervoed en liep verwondingen op aan de voeten. Ondertussen zijn ze aan de beterhand.

Andres heeft zijn job bij de boerderij intussen opgegeven. “Ik keer er nooit meer naar terug”, zo verklaarde hij.