Op een blauwe maandag liep ik door de gangen van het Heilig Graf in Turnhout. Regentaat Nederlands-geschiedenis, dat leek me wel wat. Niet dus. Een ware kwelling vormden de dictielessen van Bert Van Eekert. Ik, die ‘vijf schijven’ kon zeggen en niet ‘vaaif schaaive’, dacht dat ik algemeen Nederlands sprak.

Van Eekert ontnam me meteen die illusie. Mijn korte i sprak ik uit als een lange i en moest meer aanleunen tegen een doffe e. Van diftongering of stemhebbende fricatieven begreep ik weinig. Net als alle ...