Leeghoofden die Antwerp of Club Brugge achternahollen en de mislukte Bruce Lee uithangen in Wommelgem. Of dat mij verrast? Ja en nee. Ergens in 2001 vond een gelijkaardige veldslag plaats in Massenhoven. De geschiedenis herhaalt zich nu eenmaal altijd. Anderzijds maakte ik bij Kempense supporters van Club Brugge nooit een vorm van hooliganisme mee. Dat kwam zo. Samen met ex-Rode Duivel René Verheyen deel ik een verleden bij KFC Lentezon. Hij schopte het tot in eerste klasse. Ik bleef in Beerse hangen bij de reserven van de reserven. Een vorm van wisselend succes. De supporters van René trokken eerst naar Sporting Lokeren. De opstapplaats lag bij café De Nieuwe Buiten in Wortel, het dorp waar hij toen woonde. Een transfer naar Club Brugge volgde. De bus reed toen uit in Retie, waar leden van supportersclub De Kempen straffe verhalen vertelden over het blauw-zwart van Ernst Happel met hun dorpsgenoot Julien Cools als sterkhouder. Vooral de Europese verplaatsingen staan me nog bij. Eerst die eindeloze tijd in een bus en een veerboot die stonken naar schrale pils en zweetsokken. Om dan een pandoering te krijgen van Chelsea. Geweldig. En die citytrip naar Londen? Wel, de Britse politie hield ons tot net voor de aftrap gegijzeld op een troosteloze snelwegparking. In Marseille was er wel wat ruimte om de stad in te duiken. “Kom, we trekken naar de oude vissershaven voor een bouillabaisse”, probeerde ik. Waarop het gezelschap mij vreemd aankeek, naar een nabije McDonald’s spurtte en met wat Kronenbourg in een bloembak ging zitten. In het Stade Vélodrome flikkerde al snel 3-0 op het scorebord. Ach, wat volgde was maar 1.092,4 kilometer terug naar Retie. Tegenwoordig ga ik liever kijken naar de derby tussen KFC Lentezon en Vlimmeren Sport. Het verstand komt met de jaren.