Ciara, Dennis of Ellen, niks van aangetrokken. Van geen één van de drie. Fietsen in de gietende regen om doorweekt op elke afspraak toe te komen. De dag niet door geraken zonder uitgelopen mascara of leeg pakje zakdoeken. Gaan joggen vol goede moed, maar eigenlijk ter plaatsen blijven trappelen omdat de tegenwind te sterk is. Aan diezelfde loopsessie een geruïneerde gsm overhouden door een combinatie van regen en zweet. Een lek aan het raam waardoor het regenwater naar binnen stroomt bij elke vorm van storm. De vervroegde paddentrek in het Rivierenhof of de paasbloemen die nu al schieten op de Blancefloerlaan doordat het te warm is en ons klimaat volledig om zeep is. Nog altijd geen federale regering in ons land, het Coronavirus dat de wereld lam legt of een gat in mijn favoriete sok? Het kon me allemaal niks schelen.

Ik leefde de afgelopen weken immers op een onverwoestbare roze wolk. Ik was gewoon niet slecht gezind te krijgen. Want er was altijd weer die ene plek. Eén plek in Antwerpen waar de zon ondanks alles ...