Heel wat atleten zijn door de strenge quarantainemaatregelen beperkt in hun bewegingsvrijheid en kunnen daardoor niet de gewenste trainingen afwerken. De 32-jarige Timmers kan gelukkig wel terecht in het vertrouwde Antwerpse Wezenbergbad. Toch kan hij ook niet de ideale voorbereiding afwerken.

“Van een normale voorbereiding is ondertussen nog maar weinig sprake om meerdere redenen: twee voorbereidingswedstrijden in Stockholm en Eindhoven in april zijn afgelast. Dat waren belangrijke meetmomenten. Van de vorige trainingsstage in Tenerife zijn we vervroegd teruggekomen, die eind april zie ik eerlijk gezegd ook niet doorgaan. In juni is er nog een derde ingepland, maar daarover dus ook nog geen zekerheid”, legt hij uit.

“Ten tweede: het EK is eergisteren afgelast en verplaatst naar ofwel midden augustus, ofwel naar 2021. Nu ik niet hoef te pieken naar het EK, verandert mijn trainingsschema dus opnieuw. Ten derde is het ook mentaal belastend, die onzekerheid en het continue aanpassen, en het moeilijkste wat er is: jezelf dag in dag uit, in weekends, op feestdagen, ... liggen afbeulen, zonder dat je nu een doel voor ogen hebt, tenzij de Olympische Spelen, maar dat is nog meer dan vier maanden te gaan. En tot slot een vierde aspect: door de coronamaatregelen houden we onze dochter (2,5 jaar) thuis, dat zal dus minstens vijf weken zo zijn. Van rust tussen de trainingen door is dus geen sprake. Mijn vrouw werkt fulltime dus we proberen mekaar af te wisselen zodat we allebei ons werk kunnen doen.”

Het EK, dat van 11 tot 24 mei op de planning stond in de Hongaarse hoofdstad Boedapest, was voor Timmers een belangrijke test voor de Spelen. Hij leefde er met veel ambitie naar toe.

“Ik zou niet gaan om mij te testen voor Tokio, wél om goud te pakken. Ik geloofde in mijn kansen. Voor mij was dit EK zeer belangrijk, want een EK en ik, het is geen geslaagd huwelijk tot nu toe”, zegt hij. “In 2012 in Debrecen kreeg ik in de voorbereiding te kampen met een maag-darminfectie. In 2014 in Berlijn kreeg ik een klaplong voor het EK, waarop ik me moest laten opereren. Op het EK in 2016 in Londen was ik echt in bloedvorm en was goud zo goed als zeker, tot ik niet kon slapen door een ontzettend slecht hotelbed. Makkelijk gezegd achteraf, dat ik goud waard was, maar ik zou het niet zeggen moest het niet zo zijn. Ik weet welke tijd ik in m’n benen had, en die werd door de winnaar niet gezwommen. 2018 dan maar, in Glasgow, dacht ik. Ook daar was ik echt in topvorm, maar amper een dag voor vertrek - m’n valies stond klaar - kreeg ik een hersenvliesontsteking en moest ik verstek geven. Dit jaar mocht er dus niets mislopen, en zie... nu coronacrisis. Het is ontzettend frustrerend dat er vijf maal op rij iets een gouden medaille dwarsboomt. En telkens iets dat ik zelf niet in de hand had.”

Vrees voor Tokio

Tokio 2020 moet voor Timmers het orgelpunt van een knappe carrière worden. Houdt hij rekening met een afgelasting of een verschuiving van het evenement, zoals steeds meer internationale federaties vragen? “Ik begin ervoor te vrezen, maar ik probeer het dag per dag te bekijken”, legt hij uit. “Met gepieker heb je niets te winnen: dat zuipt enkel energie en zorgt ervoor dat je focus verdwijnt. En je motivatie. Ik heb nu immers nog maar één doel: die Olympische Spelen. Die zouden sowieso mijn laatste zijn. En nu het EK is weggevallen, rest enkel nog de Olympische Spelen. Ik moet dus blijven hopen want anders ben ik me werkelijk voor niets dag in dag uit aan het afbeulen en afzonderen.”

“Als de Olympische Spelen verschuiven naar later dit jaar, moet ik mijn jaar aanpassen want er stonden al enkele zaken gepland na mijn afscheid. Maar dan zijn we gewoon nog wel een laatste keer flexibel en gaan we er nog voluit voor”, verzekert hij. “Als de Olympische Spelen naar volgend jaar zouden verplaatst worden, dan is het gedaan en rest me dus een zeer lullig afscheid. Ik kan en wil me niet nog eens meer dan een jaar opladen. Volgend jaar is het tijd voor een nieuw leven.”

(belga)