Jonathan Sacoor had eigenlijk in de Verenigde Staten moeten zitten, waar de 20-jarige 400 meter-loper studeert aan de universiteit van Tennessee. Maar halfweg maart ging de situatie daar op vier dagen tijd van “geen vuiltje aan de lucht” naar “complete chaos en alarmfase rood”, zo getuigt Sacoor. “Het was hallucinant hoe snel het ging. Mijn universiteit ging plots dicht. Letterlijk alle Amerikaanse studenten sprongen in hun auto en reden naar huis. De campus was verlaten en Knoxville veranderde in een spookstad. Alles was gesloten. Trump kondigde de noodtoestand af en ik wou absoluut vermijden om meer dan een maand in he middle of nowhere vast te zitten.” En dus pakte Sacoor als de bliksem zijn biezen en stapte hij op één van de laatste vluchten uit de VS. Niet richting zijn familie en de Borlée-clan in België, maar met bestemming Chili. Daar waar zijn vriendin, de sprintster Martina Weil, met wie hij in Tennessee samen studeerde, thuis is.

“Ik heb overlegd met mijn trainer Jacques Borlée en hij vond het ook een goed idee om voor Chili te kiezen. De coronacrisis was er relatief beperkt, het was er mooi weer en ik kon er in tegenstelling tot in België nog op de piste lopen. Ik verblijf nu bij de ouders van mijn vriendin in de hoofdstad Santiago. Haar moeder Ximena Restrepo (een Colombiaanse heldin nadat ze op de Spelen van 1992 haar land de eerste olympische atletiekmedaille ooit bezorgde: brons op de 400 meter, nvdr.) had mij uitgenodigd om hier te trainen. Ze is ook vice-voorzitser van de internationale atletiekfederatie en zet de planningen die Jacques Borlée doorstuurt mee om in concrete oefenschema’s voor mij en haar dochter. Martina is ook een 400-meterloopster dus we kunnen onze trainingen op elkaar afstemmen. Het is wel leuk om samen met je vriendin te kunnen trainen. Ik mis mijn eigen familie wel, maar ik bel hen vaak en ben blij dat ze gezond en veilig in België zijn.”

Chili bleef aanvankelijk net als veel Zuid-Amerikaanse landen redelijk gespaard van het coronavirus, maar ondertussen is de onvermijdelijke lockdown ook in Santiago ingegaan. “Tot vorige week vrijdag kon ik nog gewoon op de atletiekpiste trainen, maar die is ondertussen gesloten. Dus moet ik creatiever zijn: trappen lopen en duurtrainingen bijvoorbeeld. We mogen gelukkig nog wel buiten lopen. In Chili moet je vooraf op een officiële website een formulier invullen waarbij je aanduidt waarom je exact je huis verlaat. Sport is een gegronde reden. Vervolgens mag je vier uur op straat zijn en als je tegengehouden wordt door de politie moet je op je smartphone het goedgekeurde formulier laten zien. Mijn vriendin heeft thuis trouwens een goed uitgeruste fitness, dus daar moet ik de straat al niet voor op. ”

Sacoor is nog altijd erg gemotiveerd om te trainen. Maar met welk doel? “Ik hoop héél hard dat het EK atletiek in Parijs (van 26 tot 30 augustus, nvdr.) doorgaat. Of dat ik op zijn minst nog één of twee topwedstrijden kan afwerken dit seizoen. Dat is cruciaal naar 2021 toe. Want alleen in een volwaardige race kan ik testen hoe goed mijn niveau is. En op die resultaten kan ik mij dan baseren om mijn planning op te stellen voor volgend seizoen. Zonder die wedstrijden wordt het moeilijk om progressie te maken. Maar uiteraard gaat de veiligheid en gezondheid van iedereen voor.”

De wereldkampioen bij de junioren op de 400 meter baalt uiteraard dat zijn allereerste Olympische Spelen zijn uitgesteld. Met de 4x400m-estafetteploeg mocht hij dromen van een olympische medaille. “Maar ik ben nog jong en normaal gezien zal ik door dat jaar extra nog - sterker worden. Maar ik heb wel medelijden met Kevin en Jonathan Borlée (32) die echt wel hadden gerekend op de Spelen dit jaar. Dat uitstel heeft hen echt wel pijn gedaan. Maar die twee hebben zo veel doorzettingsvermogen en ervaring dat ze er wel zullen staan hoor volgend jaar. Een jaartje extra gaat hen niet trager maken. En op grote momenten zijn ze altijd top.”