Lafortune stond zeven keer op de Olympische Spelen, te beginnen in Helsinki in 1952. Een medaille wist de schutter uit Wezet echter niet te veroveren.

“Een tiende plek in Mexico 1968 was zijn beste resultaat, maar als hobbyist vocht hij in die periode nu eenmaal een ongelijke strijd uit tegen de beroepsmilitairen die elke dag met de karabijn konden oefenen”, zo meldt het BOIC. “François Lafortune volgde een opleiding als arts en was na zijn studie werkzaam als hoofdgeneesheer aan het ministerie van Volksgezondheid. Later werkte hij ook in het bloedtransfusiecentrum van het Rode Kruis. Trainen, dat deed hij na zijn uren of in het weekend.”

“Zijn liefde voor het schieten kreeg hij van zijn vader mee. François senior trad zelf vijf keer op de Spelen aan. In 1948, op zijn 16e, zag François junior zijn vader in Londen aan het werk. Vier jaar later was hij er zelf voor het eerst bij - samen met mijn oom en vader vormde hij zelfs het Belgische schuttersteam. Daarna volgden nog deelnames aan Melbourne 1956, Rome 1960, Tokio 1964, Mexico 1968, München 1972 en Montréal 1976.”

François Lafortune is samen met Jean-Michel Saive Belgisch recordhouder qua olympische deelnames. “En daar was hij best wel trots op”, vertelt zijn zoon Eric, die samen is met ex-judoka Heidi Rakels. “Al was hij daar heel bescheiden over. Hij vertelde niet veel over zijn avonturen. Ik herinner me dat ik als kind op tv naar de olympische openingsceremonies zat te kijken in de hoop een glimp van hem op te vangen en dat ik uitkeek naar zijn thuiskomst - voor de cadeautjes (glimlacht)...”