Ze zijn er zo snel nog niet uitgekomen vrijdagmiddag, bij de Nationale Veiligheidsraad. De timing van de communicatie werd daardoor weer een monumentale miskleun. Geen plechtig moment zoals in de buurlanden, met heel de natie die aan de lippen hangt van de politieke leiders om te weten te komen hoe onze bangelijke toekomst er concreet gaat uitzien. Met een bevolking die een moment van inspiratie beleeft en van samenhorigheid. En met een hartversterkende boodschap die verse moed kan geven in deze crisis van gezondheid, sociaal leven en economie die alles overhoop heeft gegooid, tot in de diepste vezels van ons bestaan.

Niet dus, pas laat in de avond konden die burgers die het nog niet hadden opgegeven, vernemen hoe het verder zal gaan. Alsof de politiek vastbesloten lijkt om de Belgische traditie aan te houden van gespannen ...