Leekens begon in 1984 aan zijn loopbaan op de bank, als trainer van Cercle Brugge. Zijn laatste job was er eentje 35 jaar later, in Iran bij Tractor. “Dat is een mooi getal”, aldus de man die tussen 1997 en 1999 en tussen 2010 en 2012 bondscoach was van de Rode Duivels. “Ik heb heel wat Belgische clubs gehad, in acht landen gewerkt, ben vier keer bondscoach geweest… Ik was de laatste jaren al meer sportief directeur dan trainer en ik heb sinds maart veel tijd gehad om na te denken. Ik vond het wel leuk geweest, ik word volgende week 71. Ik ga hier en daar misschien nog wat advies geven, maar op trainersvlak is het genoeg geweest. Maar elk uur dat ik erin heb gestoken, heb ik veel plezier gehad. En ik heb ook veel respect teruggekregen.”

De teller van Leekens stopt dus op 26 jobs, waarbij hij verschillende clubs meerdere keren onder zijn hoede had. Denk maar aan Lokeren, Moeskroen en Club Brugge. “Ik heb me 35 jaar fantastisch geamuseerd”, klinkt het. “Ik ben ook vijftien jaar profvoetballer geweest. En een avonturier, want ik heb in verschillende culturen gewerkt. Ik heb met fantastische mensen gewerkt, van toppers tot anderen. En ik zie nu dat er een jonge garde opstaat, zoals een Wouter Vrancken (KV Mechelen, red.) waarmee ik nog gewerkt heb. Maar ook Philippe Clement (Club Brugge, red.) natuurlijk, dat is zeer mooi om te zien. Het is zeer fijn om te zien dat ex-spelers van je in het trainersvak zijn gestapt.”

Leekens werd in 1990 landskampioen met Club Brugge, en won met Club en Cercle de beker. Verder kenmerkt zich vooral door kortstondige successen bij onder meer Moeskroen, Kortrijk en Lokeren. Bij die laatste club keerde de Limburger eind 2015 terug, precies een jaar later bleek het effect-Leekens alweer uitgewerkt en nam voorzitter Roger Lambrecht in een ‘minnelijke schikking’ afscheid van zijn “vriend”. Tot eenieders verbazing werd Leekens twee dagen later al door de Algerijnse bondsvoorzitter Mohamed Raouraoua aangesteld als nieuwe bondscoach. Eerder was hij al in 2003 Algerijns bondscoach, ook in België leidde Leekens twee keer de nationale ploeg. Daarnaast had hij de leiding over Tunesië en Hongarije.

‘Mister 90 procent’

Bij zijn plotse vertrek naar Club Brugge gaf de ex-bondscoach in 2012 een opvallende quote die hem tot op de dag van vandaag achtervolgt. “Ik snap dat men bij de bond diep ontgoocheld is in mij, maar ik heb het gevoel dat 90 procent van mijn werk bij de Rode Duivels gedaan is. Alleen de finishing touch , de kwalificatie voor het WK van 2014, mankeert nog. Maar ik ben ervan overtuigd dat mijn spelers die opdracht succesvol zullen afronden.”

Die uitspraak kwam hem op felle kritiek te staan. “Ik heb een jaar nadien, zoals ik ben, gezegd dat het zelfs 95 procent was. En eigenlijk was het 100 procent. Je maakte er natuurlijk ook een beetje een grap van”, aldus Leekens. “Tijdens de eerste interland hadden wij 7.000 mensen tegen Bulgarije. Ik ga het nooit vergeten. We wonnen toen moeilijk met 2-1, dankzij een doelpunt van Kompany. Maar waar was het Rode Duivels-gevoel? Dat moesten we creëren, met sponsors erbij. En die structuren hebben we toen gevormd. Dus die 90 procent, ik meende dat. Die overige 10 procent, dat waren de resultaten. Maar toen speelden die gasten van 18-19 jaar nog bijna allemaal in België. Daarna hebben ze grote transfers gemaakt. We hebben toen de basis gelegd voor de Duivels van nu.”

“Ik hield van mijn job als trainer, maar wil nu toch eindelijk eens wat meer tijd voor mezelf en mijn familie. Het voetbal slorpte mee al de tijd op. Wat ik nu ga doen? Genieten, maar ik blijf het voetbal natuurlijk volgen”, legde Leekens aan Belga zijn afscheid uit. “Het is mooi geweest. En er is natuurlijk het coronatijdperk. Wat gaat dit allemaal geven? Ik maakte zoiets al eens mee in Tunesië toen daar het ebolavirus uitbrak. In België was dat toen een ver van mijn bedshow, maar ginds had dat gegeven een felle impact. Hoe gaat het voetbal evolueren na het coronavirus? Voetbal zonder publiek? Sponsors die afhaken en noem maar op.”

Natuurlijk kende Leekens een pak hoogtepunten doorheen al die jaren. “Het is moeilijk om één of twee momenten naar voor te schuiven die er echt uitsteken”, besloot de ervaren coach. “Maar ik denk toch nog met veel genoegdoening terug aan de periode als bondscoach toen ik de Rode Duivels plaatste voor het WK in Frankrijk in 1998. Dat was een huzarenstukje. En ook met Moeskroen maakte ik een schitterende tijd mee. Ik bracht hen naar eerste klasse en het seizoen daarop flitste dat team opnieuw. En dan zijn er nog een pak herinneringen die ik echt koester. In binnen- en buitenland. Te veel om op te noemen. Voor mij was het trainerschap geen job. Het was een passie. Ik deed het graag en ging er steeds vol voor, zoals het me typeerde.”