“De dag voor de wedstrijd voelde ik me niet lekker en de avond na de wedstrijd was het nog erger”, zegt Gasperini, die toen geen koorts had en dus niet dacht aan Covid-19. Uit een recente test bleek dat de trainer antistoffen in zijn lichaam heeft en dus ook besmet is geweest. “Als je nu naar foto’s van toen kijkt, zie je dat er ik niet goed uit zie op de bank. Op de dag van de wedstrijd dacht ik: ik kan nu niet afhaken, ik heb nog zoveel te doen.”

Atalanta won het duel in Valencia met 3-4 nadat de Italianen ook al de heenwedstrijd met 4-1 op hun naam hadden geschreven. Die partij half februari werd later door experts als oorzaak aangewezen van de massale uitbraak van het virus in de streek rond Bergamo. Er mocht toen immers nog voor volle tribunes worden gevoetbald.

LEES OOK.

“Oorlogszone”

“De twee nachten na die wedstrijd in Valencia sliep ik niet goed. Ik had geen koorts, maar het voelde wel zo. Elke twee minuten passeerde er hier een ambulance omdat er een ziekenhuis vlakbij onze trainingsvelden is. Het leek wel een oorlogszone. ’s Nachts dacht ik vaak: wat gaat er met mij gebeuren als ik naar het ziekenhuis moet? Ik kon toen niet afhaken, wat op een bepaalde manier was voor mij om de sfeer te verlichten.”

Vier dagen later, op 14 maart, voelde Gasperini zich plots weer kiplekker. “Ik deed een van mijn beste trainingen in jaren”, klinkt het. “Een uur op de loopband en tien kilometer buiten. Ik voelde me sterk en geweldig. Maar ik heb dus echt Covid-19 gehad, zo bleek uit een recente test. Op een bepaald moment was ik mijn smaakvermogen helemaal kwijt. Toen ik terug in Italië was, heb ik drie weken de regels gerespecteerd. Zelfs met mijn vrouw en kinderen. Maar dat wil niet zeggen dat ik nu immuun ben voor het virus.”

Droefheid

Bergamo was een van de broeihaarden van het coronavirus. Op een bepaald moment reden er legertrucks door de stad met doodskisten. “Er heerst een diepe droefheid in de stad”, aldus de Italiaan. “De lucht hangt ervan vol, je voelt het overal. In de straten, in de ogen van de mensen, door de gesloten cafés en restaurants, door de stilte van mijn staflid die zijn vader verloor...”

“Het zal nog jaren duren alvorens we volledig zullen begrijpen wat er precies gebeurd is want Bergamo was het centrum van de tragedie. Elke keer als ik eraan denk, voelt het absurd: de piek van ons sportief succes dat samenkwam met de wanhoop van de stad. Nu kan Atalanta Bergamo weer helpen recht te krabbelen. Langzaam maar zeker.”

LEES OOK.