Sophie Dewulf is van Marokkaans-Tunesische afkomst en was zondagnamiddag aan het wandelen met haar hond toen enkele agenten een opmerking maakten omdat haar hond niet aan de leiband liep. De vrouw antwoordde daarop dat ze de hond net was gaan halen bij haar zus, waar hij had verbleven terwijl haar partner chemotherapie kreeg, en dat ze geen leiband had gevonden maar er maandag één zou kopen.

Toen de agent daarop zei dat ze de hond tot dan niet mocht uitlaten, zou ze rechtsomkeer gemaakt hebben om naar huis te gaan, waarop de agent haar identiteitsdocumenten gevraagd zou hebben. Dewulf legde daarop uit dat ze die niet bij had en dat ze in pyjama was, maar dat er aangebeld kon worden zodat haar partner de papieren zou brengen. Ze weigerde ook gefouilleerd te worden omdat ze geen ondergoed droeg. De agenten zouden haar vervolgens tegen de muur geduwd hebben en haar pas losgelaten hebben toen een restauranthoudster tussenkwam en de hond meenam. Sophie Dewulf ging vervolgens Arno halen en toen die ter plaatse kwam, toonden de agenten zich plots van een andere kant, luidt het.

“Sophie heeft op de weg naar huis gehuild”, zegt de zanger. “Ik snapte er niks van omdat de agenten niets tegen mij gezegd hebben.” Een arts stelde op verschillende plekken spierpijn vast, naast een emotionele shock, aldus het koppel.

“Bang voor uniform”

“Normaal is het mijn adoptiefnaam die me redt, maar ditmaal had ik mijn identiteitskaart niet bij”, zegt Sophie Dewulf, die naar eigen zeggen in het verleden meermaals het slachtoffer werd van politiediscriminatie. “Ik volg altijd de bevelen op. Ik vraag me af wat er zou gebeurd zijn als Arno niet was aangekomen.”

De vrouw zou zich ook goed verstaan met de wijkagenten en wil geen actie voeren tegen de politie op zich, klinkt het. “Ik verzet me tegen een dergelijke manier van optreden. Fysiek is wat met mij gebeurd is, niet zo erg, moreel wel. Ik wil een klacht indienen, niet alleen voor mezelf maar ook in naam van iedereen die dat niet durft of er de middelen niet voor heeft. Wat ik erg vind, is dat je vandaag gerustgesteld zou moeten zijn als je een uniform ziet maar dat het zover gekomen is dat je er bang voor bent. Als ik nu een politieagent zie, begin ik te beven.”

Comité P

Volgens advocaat Alexis Deswaef waren de voorwaarden voor het gebruik van geweld en de fouille niet aanwezig. “Ongeveer 80 procent van de klachten bij het Comité P worden als ongegrond beschouwd, maar dat orgaan word internationaal niet als voldoende onafhankelijk beschouwd en de werking ervan is aan verbetering toe”, zegt de advocaat. “Sinds de Ligue des Droits Humains in 2013 een observatorium voor politiegeweld heeft opgericht, is er weinig vooruitgang geboekt.”

“De controles op basis van het uiterlijk zijn volgens de politievakbonden een verzinsel, maar ze bestaan wel degelijk”, gaat meester Deswaef verder. “Een aantal politici willen het filmen van de politie wettelijk verbieden maar dergelijke beelden zijn vaak noodzakelijk om een veroordeling te bekomen. Een dergelijk verbod zou dus ruim baan geven aan politiegeweld.”