Tom Lanoye: “Ik heb de eeuwigdurende angst – quasi zekerheid – dat ik ga eindigen als mijn moeder, die plots niet meer kon spreken, horen, schrijven, begrijpen.” Foto: Jeroen Hanselaer
In deze bijzondere tijden komt elk gesprek vroeg of laat uit bij die allesbeheersende pandemie, zelfs als we het daar eigenlijk even liever niet over willen hebben. Interessante Antwerpenaars laten voor u elke week het achterste van hun tong zien, met één duidelijke afspraak: we gaan het niet hebben over dat C-woord. Zelfs niet een heel klein beetje. Vandaag: schrijver Tom Lanoye uit Antwerpen.
Je bent 61, is dat oud?
Dat is definitely not young. Ik had gisteren toevallig de fantastische laatste dichtbundel van Hugo Claus in handen, Wreed geluk. En dan merk ik dat ik tegenwoordig ga kijken hoe ...
Met de medewerking van