Met deze campagne bindt het Brussels gewest de strijd aan tegen snelheidsduivels. rechts: Fenna Bouve
Vandaag om 10:30 door FENNA BOUVE
Fenna Bouve woont met haar man en twee kinderen in Borgerhout. Ze verzet zich tegen het te snel rijdend verkeer in onze straten via de door haar aangevuurde bewonersactiegroep 30MAX. Voor deze krant is zij een van de vier columnisten mobiliteit.
Ik maak mij nu al bijna twee jaar, samen met nog veel andere Antwerpenaars in onze actiegroep 30MAX, druk over de Antwerpse zone 30. En heeft dat nu eigenlijk al iets uitgehaald? Nee, helaas: nog altijd wachten we op de eerste snelheidscontrole in onze zone 30, nog altijd kunnen foempen lustig racen ’s avonds, nog altijd rijdt er geen auto minder ’t Stad in, nog altijd is er geen veilig groen voor overstekende fietsers en voetgangers - die uiteraard nog altijd niet in één keer de Singel kunnen oversteken aan de Trix omdat het verkeerslicht amper een paar seconden groen aangeeft - nog altijd geen breder voetpad of fietspad in zicht op de Turnhoutsebaan… enzovoort, enzoverder.
Nochtans mochten wij nederige burgers een paar keer komen praten met de man die het in Antwerpen allemaal kan veranderen: onze schepen van mobiliteit. Enfin, het was eerder luisteren welke peanuts er wél veranderen en waarom andere dingen dan weer niet zo snel kùnnen veranderen. Man, hoe tergend traag en moeilijk is het eigenlijk om hier iéts gedaan te krijgen? Zoveel versnippering, zoveel gewijs naar een ander bevoegdheidsniveau waardoor dit of dat niet kan. ‘t Is altijd wel Vlaanderen, of ‘t is federaal of ‘t is het district, of de Lijn, of de parketten, of een ander kabinet, die de boel blokkeert. Het lijkt er ondertussen wel op dat ik nog dertig jaar smekende columns ga moeten schrijven om flitspalen of het einde van het autocentrisch mobiliteitsdenken. Veel energie krijg ik daar niet van.
Een mens zou bijna geloven dat het Mission Impossible is, straffe keuzes maken in mobiliteitsbeleid. Wel, toch niet! En toevallig of niet zijn het momenteel vrouwen die mijn hoop intact houden - in Parijs en Brussel. En ik wil deze ‘Queens of de Zone 30’ (helemaal zelf bedacht) toch even in the picture zetten.
Brussel heeft nu de -in Borgerhout geboren!- Elke Van den Brandt, nog geen jaar Brussels minister van mobiliteit en verkeersveiligheid. Die vliegt er nogal in! In plaats van te wachten op de negentien gemeentebesturen, pakt ze gewoon al de gewestwegen aan: Ze worden vanaf 2021 zone 30. En wat staat er op haar ‘basic shopping list’? Ja hoor, zestig flitspalen. Want zij luisterde wel naar de wetenschap - een zone 30 maak je niet waar met bordjes en een campagnetje alleen. Wat deed ze nog? Een fietspad schilderen op hét symbool van autostad Brussel-de Wetstraat. Als je dacht dat een minister er niet eens goed kan invliegen: think again .
En Parijs heeft Anne Hidalgo. Ze maakte al in 2015 delen van Parijs zone 30. Momenteel gaat ze in rechte lijn naar tweede termijn als burgemeester - en als dat lukt gaat ze Parijs verder ‘ecologisch hervormen’. Ze wil de stad omvormen tot een tot een ‘15 minuten-stad’, waar elke Parijzenaar in een kwartier stappen of fietsen over een zo compleet mogelijk aanbod van diensten en groen zal kunnen beschikken. Daarbij moet 72 procent van de straatparkeerplekken verdwijnen. Dat kan tellen, als verkiezingscampagne. Ik zie het onze burgemeester niet doen - laat staan onze schepen, die de auto vooral als bron van inkomsten ziet voor zijn stad.
Mij geven deze leading mobiliteitsdames alvast veel hoop dat het wél kan. Want andere steden volgen, Parijs heeft al verschillende grote steden zoals Melbourne, Vancouver en Milaan geïnspireerd om soortgelijke ingrijpende voorstellen te doen waar de auto van de stadstroon wordt gestoten. Wanneer oh wanneer komt Antwerpen mee in het peloton?
Overlijdens in Antwerpen.
Met de medewerking van