Op de lijst staan Australië, Japan, Canada, Algerije, Georgië, Nieuw-Zeeland, Marokko, Montenegro, Rwanda, Servië, Zuid-Korea, Thailand, Tunesië en Uruguay. Het gaat om landen die de coronapandemie beter of op een vergelijkbare manier onder controle hebben als Europa. Ook reizigers uit China zijn opnieuw welkom, maar enkel indien Peking bevestigt dat het ook opnieuw Europese reizigers aanvaardt.

Tweewekelijkse update

Voor inwoners uit landen als de Verenigde Staten, Brazilië, India, Turkije en Rusland gaan de Europese grenzen nog niet open. De stand van de coronapandemie in die landen laat het nog niet toe dat hun inwoners opnieuw naar het oude continent zouden kunnen reizen. De lijst wordt wel om de twee weken tegen het licht gehouden en zo nodig geüpdatet.

Er zijn ook uitzonderingen voorzien voor bepaalde inwoners uit landen die nog niet op de lijst staan. Dat geldt onder meer voor EU-burgers en hun gezinsleden, derdelanders met een Europese verblijfsvergunning van lange duur en bepaalde reizigers met een zogenaamd essentiële functie, zoals diplomaten, asielzoekers, seizoensarbeiders, grenswerkers, studenten en hoogopgeleide derdelanders wier aanwezigheid vanuit economisch oogpunt noodzakelijk is.

Gecoördineerde aanpak

Om de verspreiding van het coronavirus in te dammen, houden 26 van de 27 lidstaten (Ierland uitgezonderd) en vier andere Schengenlanden (Zwitserland, Noorwegen, IJsland en Liechtenstein) sinds midden maart de Europese buitengrenzen gesloten voor niet-essentiële reizen. Eerder deze maand stelde de Commissie voor de buitengrenzen vanaf 1 juli opnieuw gedeeltelijk en gefaseerd te openen.

De lidstaten hebben de lijst opgemaakt op basis van een aantal criteria. Zo wordt onder meer gekeken naar het aantal coronabesmettingen per 100.000 inwoners, de recente evolutie van de besmettingscurve, de betrouwbaarheid van de rapportering, de testcapaciteit en de aanwezigheid van andere maatregelen om de pandemie onder controle te houden, zoals contactopsporing. Ook houden de lidstaten rekening met het wederkerigheidsprincipe (laat het land ook Europese reizigers toe?) en met “sociale en economische overwegingen”.

De opmaak van de lijst heeft wel wat voeten in de aarde gehad. Elk land heeft wel bepaalde economische, politieke of culturele redenen om coulanter om te springen met de reisbeperkingen voor bepaalde derde landen. Het blijven ook nationale beslissingen, maar een gecoördineerde aanpak drong zich op omdat de meeste grenzen binnen de Europese Unie intussen opnieuw geopend zijn.