©  Joren De Weerdt

Het is een ronduit hilarisch tafereel: fotograaf Joren en ikzelf staan op het erf van een boerderij. Elk apart zitten we verstijfd in onze wagen. We grijnzen naar elkaar, maar geen van beiden denkt er ook maar aan zijn vehikel te verlaten. De reden: we zijn omsingeld door drie honden die blaffen als door een zwerm dazeriken gestoken. Na vijf lange minuten daagt Yvonne Stienlet eindelijk op, de vrouw des huizes, die de beesten kordaat tot de orde roept. Pas dan durven we onze autodeuren te openen. Is het door de doorstane emoties dat we haar - volledig tegen de uitgevaardigde coronaregels in - de hand schudden? “Geen erg”, lacht ze. “Welkom op ons alpacalandgoed.”