©  Photo News

Harry Game. Walter Meeuws. En Ivan Leko. Dat zijn nu de drie trainers die met Antwerp de beker wonnen. De Great Old stuntte zich zaterdagavond immers naar een verdiende zege tegen landskampioen Club Brugge én naar de poules van de Europa League. Lior Refaelov, vijf jaar geleden de held voor blauw-zwart, was nu de held voor rood-wit.

Pijnlijk, zo’n finale zonder fans. Maar gelukkig was er Ria, de echtgenote van Paul Gheysens. Na de opwarming stak ze de spelers van Antwerp vanop de hoofdtribune alvast een hart onder de riem. Onder hen ook Lamkel Zé, die… in de basis stond. We voelden het aankomen en effectief: Ivan Leko waagde de gok. De spelers dachten er het hunne van, maar moesten “hun ego opzijzetten”, dixit de coach.

In de eerste helft kreeg Leko overschot van gelijk. Het was muisstil op de Heizel, behalve als Peter Vandenbempt het woord nam of Lamkel Zé aan de bal kwam – dan was het alle hens aan dek bij Club Brugge en dan wisten de paar honderd aanwezigen waarover te babbelen. De Kameroener gaf meteen een perfecte assist op Mbokani, die van dichtbij Mignolet op zijn weg vond. We waren amper zes minuten ver en het had al 0-1 kunnen/moeten staan. Niet veel later probeerde Hongla het vanop afstand en vloog zijn afgeweken schot maar net over.

Even weer showman

Verrassend: het openingskwartier was volledig voor de ‘bezoekers’, die achterin een muur opzetten maar soms razendsnel uitbraken. Ook Juklerod kwam dicht bij de openingsgoal, maar weer was daar Mignolet. Club kon daar werkelijk niks tegenoverstellen. Diatta geraakte zijn man niet voorbij, Okereke raakte voorin geen bal en waar was Vanaken? Nergens. Antwerp kon lekker blijven counteren en in de 25ste minuut leidde het eindelijk tot een goal.

Lamkel Zé – hij weer – gaf perfect mee met Juklerod, die doorstormde op links, alleen op Mignolet afging, maar breed legde tot bij de vrijstaande Refaelov. De Israëliër, de ex-Bruggeling, gleed de bal in doel. Tien roodhemden vlogen vierend op elkaar, de hele bank veerde recht, net als die duizenden supporters voor hun scherm. 0-1 tegen de landskampioen, 0-1 tegen de beste ploeg van België: de stunt was officieel in de maak. Ook in het slotkwartier van de eerste helft creëerde Club nul komma nul. En Lamkel Zé? Die kreeg de lachers op zijn hand toen hij buiten de lijnen op de grond lag, zogezegd geblesseerd, maar zich ‘stiekem’ binnen de lijn rolde. Showman.

Matijas houdt stand

Het liet zich raden dat Philippe Clement niet lang ging wachten om in te grijpen. Vijf minuten na rust haalde hij Okereke naar de kant en bracht hij Badji. Het duurde nog even, maar de amper 18-jarige Senegalees zorgde voor het eerste doelgevaar voor zijn ploeg. Hij knikte knap richting winkelhaak, maar Matijas pakte uit met een goeie save. Zo kon ook de jonge Kroaat nog wat extra vertrouwen tanken. Dat had hij nodig toen Badji even later ook eens hard uithaalde. Opnieuw stond Matijas pal.

Nog twintig minuten moest Antwerp overleven voor zijn eerste prijs in 28 jaar. Mignolet maakte zich keer op keer druk in het tijdwinnen, maar al met al viel dat nog mee. Het was natuurlijk logisch dat hij nerveus werd. Er kwamen nu wel kansen, maar ze werden gemist. Zo kopte Diatta een voorzet van de ingevallen Schrijvers over en schoot diezelfde Schrijvers maar rakelings naast. Leko bleef desondanks vertrouwen behouden in zijn basiself en wisselde pas in de slotminuten – Rodrigues loste Lamkel Zé af, Nsimba kwam erin voor Refaelov. Normaal waren dat applauswissels.

Gheysens en D’Onofrio

Zes minuten kwamen er nog bij, maar Antwerp hield stand. En het feest – in Brussel en in de huiskamers en heel eventjes nog de cafés in Antwerpen – barstte los. Paul Gheysens en Luciano D’Onofrio zaten een zite uit elkaar, maar konden elkaar toch eens in de armen vallen. De Croky Cup is hun eerste prijs, de poules van de Europa League hun beloning.

Wat een binnenkomer ook voor Ivan Leko. De man die met Club al de titel won, pakt nu met Antwerp de beker. Hij is de derde trainer die daarin slaagt, na Walter Meeuws (1992) en wijlen Harry Game (1955). Eén match had de Kroaat nodig om geschiedenis te schrijven. Al is deze cup natuurlijk ook een beetje van Bölöni.

David Van den Broeck