Een onbetrouwbare verteller die zijn relaas doet, waarbij de lezer maar moet gissen wat ervan klopt of niet. De voorbije jaren is het in thrillerland een subgenre op zich geworden, met Paula Hawkins’ Het meisje in de trein als bekendste exponent. Alice Feeney bewandelt met Soms lieg ik hetzelfde pad, maar weet van bij de start haar eigen stem te behouden. Radiomedewerkster Amber Reynolds ligt in coma, na een mysterieus verkeersaccident. Vanuit deze penibele toestand spreekt ze de lezer toe en vertelt ze over haar partner, haar familie, haar werk en haar collega’s. Langzaam maar zeker krijgen we een duidelijk beeld van een jonge vrouw met heel wat problemen op haar bord die daar zo goed en zo kwaad als mogelijk probeert mee om te gaan. Maar klopt het verhaal wel helemaal? Is Ambers baas op het radiostation een echte helleveeg?

Is haar zuster daadwerkelijk een onbetrouwbare intrigante? Heeft ze inderdaad het recht haar echtgenoot Paul te wantrouwen? En waren haar ouders in haar jeugd echt zo hard en onverschillig tegen haar als ze ons wil doen geloven? En in welke mate mogen we het dagboek waaruit Amber geregeld citeert, voor waar aannemen? Feeney voert heel traag de spanning op, door ons telkens maar miniscule brokjes info aan te reiken. Elk dagboekfragment, elke herinnering, elk bezoekje roept nieuwe vragen en vermoedens op. Soms lieg ik is een sinistere psychologische thriller die nog een tijdje blijft nazinderen. En dat is meestal een goed teken.

A.W. Bruna, 334p, 15 euro