Column Bart Obbels : 'Vanuit het duivennest... Een voorleesverhaal voor Jan Jambon'

'Valt het ook u op dat in de aanloop naar Kerstmis er zoveel misnoegdheid heerst in dit piepklein landje? Het hoeft geen betoog dat COVID-19 het voornaamste virus is dat deze misnoegdheid al een tijdje prikkelt. De pandemie beperkt onze vrijheid, voedt onze angst om ernstig ziek te worden, kortom brengt ons leven uit balans. En dan gaat een mens naar schuldigen zoeken. Gevaccineerd tegenover niet-gevaccineerd, diegenen die de voorzorgsmaatregelen plichtsgetrouw naleven tegenover diegenen die er hun voeten aan vegen. Vul maar verder aan met jouw zondebokken.

Zelf kan ik de meeste standpunten enigszins relativeren. Wat mijn misnoegdheid wel ernstig doet toenemen, is het politieke gestuntel in deze nachtmerrie. Een opsomming van verkeerde en niet-genomen maatregelen is overbodig als je internationaal tot veruit de slechtste leerlingen van de klas behoort. En hoe is dat mogelijk in een land met de meeste politieke mandaten per vierkante meter op de wereld? Of zou net deze vermeende weelde de hoofdoorzaak zijn?

Raadgevingen van virologen worden overboord gekieperd omwille van partijbelangen en onderling gekibbel, dat gevoed wordt door regeringspartijen die verschillen in voornamelijk de Vlaamse en federale regering. Ministers die vooral met hun eigen imago bezig zijn in plaats van het welzijn van de misnoegde burger en zijn gezondheid. We halen er het jongste voorbeeld uit: basisscholen sluiten of niet? Frank Vandenbroucke staat pal achter het standpunt van de virologen en wil de boel stante pede voor tien dagen sluiten.

De tandem Jambon-Weyts ziet hierin geen heil of met andere woorden alweer een staaltje van polarisatie tussen Vooruit en N-VA. Tussendoor deelt Jan Jambon nog een mokerslag uit aan het onderwijzend personeel op het VRT-nieuws door zijn keuze om de basisscholen pas binnen twee weken te sluiten als volgt te verantwoorden: "Die laatste week heeft niet veel pedagogische impact. Een kerstfeestje hier en wat voorlezen, weet ik veel wat, daar." Deze neerbuigende visie hoort niet voor een Vlaamse minister-president. Personeel in de zorg, kinderopvang en onderwijs zijn krijgers in de frontlinie van deze COVID-19-strijd en verdienen meer respect. Om niet te spreken over inspraak bij beslissingen van politici die elkaar het licht in de ogen niet gunnen.

Daarom het voorstel, om op weg naar een beter bestuurbaar land, we de federale regering, gemeenschaps- en gewestregeringen en dito provincieraden herleiden tot één regering. Niet negen ministers van volksgezondheid maar één en zo ook voor alle andere bevoegdheden. Met deze enorme besparing op mandaten zouden we onze zorg kunnen uitbreiden zodat een mens straks niet tevergeefs komt aankloppen in onze ziekenhuizen omdat alle bedden volzet zijn. Het zou alleszins tot minder misnoegdheid leiden. En wat een ideale wereld betreft, zijn er veel voorleesverhalen. John Lennon schreef met 'Imagine' ooit de perfecte handleiding voor een vredelievende aarde. Maar kan het anders? In de kruistocht van dromers en dichters alleszins wel. In de dichtbundel 'Guerrilla Utopia' die mijn vader – Robin Hannelore – publiceerde in 1968 bleven me de volgende verzen bij:

'Utopia heeft de kleinste grondwet:

Drie berken voor elk huis Een vijvertje met zeven goudvissen Een koekoeksklokje in de keuken En aan het jongetje van het godshuis Dat naast mijn zoontje in de klas zit Aan het jongetje met zijn lopend oor Geven wij om de maand een kilo suikerbonen.'

In deze definitie van Utopia spreekt vooral het tweede deel mij aan. In 1968 was ik zeven jaar en dat jongetje uit het weeshuis dat bij mij zat in de lagere school is mij altijd bijgebleven. In die mate dat ik hem vorige zomer ben gaan opsporen en na een lange zoektocht terug heb gevonden. We hadden een ontroerende babbel na elkaar ruim een halve eeuw niet meer te hebben gezien. Ik kreeg van hem de antwoorden op de vele vragen die al die tijd in mijn achterhoofd bleven sudderen. En neem het van mij aan: zijn kindertijd speelde zich helemaal niet af in Utopia. Integendeel. Daarom stel ik voor dat we allemaal onder onze kerstboom een extra pakje leggen voor een kind dat zich straks mogelijk zal afvragen waarom ook na de Sint, de Kerstman hem niet wist wonen. Een kleine stap op weg naar Utopia, toch?'

Journalist Bart OBBELS / foto : Jan Jambon in betere tijden op de Wijnfocus Geel  (2016) / ©NNieuws.