Plakkers zijn meestal de mensen die het langst blijven plakken op een feestje of op café, maar tot voor kort waren het ook de mannen en vrouwen die met een pot vol behangerslijm en affiches op pad gingen in ’t Stad. Er werden hele pap-oorlogen gevoerd in de Antwerpse straten. Laag over laag werden de verkiezingsaffiches over elkaar geplakt, en achteraf hadden ze altijd veel straffe verhalen te vertellen. Het had altijd al iets ouderwets, die verkiezingsborden, en er zijn heel wat goede redenen om ermee te stoppen. En toch ga ik ze missen. Die kleurrijke borden gaven het gevoel dat er iets te gebeuren stond, wat natuurlijk ook zo was. Een groot circus in de stad, maar dan anders. Het is voor een deel cultureel erfgoed dat verloren gaat. Over veertig jaar zullen we dan maar aan onze kleinkinderen vertellen hoe dat er vroeger aan toeging tijdens verkiezingscampagnes.