Williams, die de cover van het juninummer siert in een badpak, vertelde openhartig dat ze kampte met een postnatale depressie na een moeilijke bevalling. “Eerlijk, ik denk dat ik er nog altijd mee kamp”, vertelt ze. “Het is iets waar mensen meer over zouden moeten praten, want het is bijna zoals het vierde trimester- een deel van je zwangerschap.”

“Ik herinner me nog dat ik op een dag Olympia’s flesje niet vond en ik was zo van streek dat ik begon te huilen. Ik wilde zo perfect zijn voor haar”, zegt Williams. “Ik streef er naar om de beste moeder te zijn die ik kan zijn.”

“Geen enkele speler wil dat zijn kind gaat tennissen”

Williams had een zware bevalling: ze moest een spoedkeizersnede ondergaan nadat haar dochters hartslag snel zakte en had vlak daarna twee operaties nadat ze ademhalingsproblemen kreeg door bloedklonters in haar longen. Haar dochter kwam gezond ter wereld, maar Serena moest langer dan een week in het ziekenhuis blijven.

Afgelopen week keerde Serena Willaims terug naar het tennisveld en won ze haar eerste wedstrijd op Roland Garros tegen de Tsjechische Kristýna Plíšková in twee sets. Of ze wil dat haar dochter in haar voetsporen treedt? “Ik ken geen enkele speler die zou zeggen dat zijn of haar kind tennis zou moeten spelen. Ik wil uiteraard dat ze privéles Mandarijns en Frans krijgt en ballet gaat volgen, maar verder heb ik geen dromen voor haar”, grapt Williams. “Ik wil dat ze doet wat ze wil doen, zolang het iets positiefs is. Probeer een meerwaarde te zijn voor de samenleving, geen vermindering.”

“Ik zal nooit maat 34 hebben”

Williams kreeg deze week heel wat commentaar op de catsuit waarmee ze haar eerste wedstrijd won, een overwinning die ze opdroeg aan “alle moeders die een moeilijk herstel doormaakten”. Al had die catsuit vooral een praktisch nut: de broek onderhoudt haar bloedsomloop, niet onbelangrijk voor iemand die veel last heeft van bloedklonters.

Dat soort kritiek raakt Williams niet meer, zegt ze: “Ik zal nooit maatje 34 hebben. Waarom zou ik dat ook willen?”, zegt ze. “Dit ben ik en dit is mijn wapen, mijn machine. Ik kan Olympia tonen dat ik ermee geworsteld heb, maar dat ik ben wie ik ben en hoe ik er uitzie. Olympia heeft mijn armen, maar in plaats van blij en bang te zijn om wat mensen ervan zouden zeggen, was ik blij.”

Of Olympia nog broertjes of zusjes krijgt? “Al ik niet aan het tennissen was, zou ik weer zwanger zijn - sorry, ik ben één van die vrouwen”, zegt ze. “Ik ben al vaak geblesseerd geweest, mijn lichaam is het gewoon zich aan te passen. Ik hoop dat ons volgende kind een meisje wordt. Olympia heeft een zusje nodig, en dan kunnen we nog een jongen krijgen. Ik ben het gewend om mijn hele leven tussen meisjes te zitten.”