Het debat over de armoedecijfers gisteren in het Vlaams Parlement leek als twee druppels water op dat van 6 februari 2017 in hetzelfde parlement over hetzelfde onderwerp. Toen had Liesbeth Homans met een rapport in de hand beweerd dat de armoede in Vlaanderen gedaald was. Bij nader inzien bleken de gegevens waarop ze zich baseerde drie jaar oud te zijn en werden ze bovendien door andere rapporten tegengesproken. Het debat ging toen niet over de bestrijding van de armoede in Vlaanderen, maar over de cijfers waarmee die armoede gemeten werd. Hetzelfde deed zich gisteren voor. De vraag was deze keer: wat zegt het rapport van Kind & Gezin over kansarmoede bij jonge kinderen nu eigenlijk over het beleid? Niet veel, meenden de partijen van de meerderheid. En die stelling verdedigden ze met verve. Dit rapport meet alleen maar de armoede bij hele jonge kinderen; de effecten van wat de ministers allemaal doen om de armoede te bestrijden, zie je er dus nog niet in weerspiegeld; er zijn ook andere cijfers die andere dingen tonen enz.