Het decor van deze openingswedstrijd was één van de indrukwekkendste die je je kan voorstellen. Het Luzhniki Stadion beschikt over een schitterende esplanade waar Michel Louwagie, met zijn in België eveneens unieke platformen in de Ghelamco Arena, jaloers zou op zijn. Ook rondom het stadion is leuk vertoeven. Een schitterend park waar de supporters met een ticket nog een wandelingetje kunnen maken, in alle rust een pintje drinken. Een opzet die dateert van meer dan een halve eeuw geleden maar modern qua aanpak. Die locatie stond in contrast met de sfeer. Gelukkig liepen er ook wat Zuid-Amerikanen rond want anders liet vooraf veel te weinig vermoeden dat het organiserende land hier potten wilde breken. Een voetbalwedstrijd kwam er een, geen openingsduel van het WK.

De openingsceremonie flitste en glitterde dan weer wel, met Robbie Williams in de hoofdrol. We konden de Russische sopraan Aida Garifullina ook best smaken. Haar verschijning vloekte echter met de Engelse rebel op pensioen Williams die het niet kon laten zijn middenvinger te laten zien. Waarom? Om zijn optreden wat geschiedkundige waarde te geven wellicht. Ach. Een kwestie van smaak zeker?

Laag op FIFA ranking

Met Iker Casillas die de World Cup in het stadion bracht en Ronaldo, de meest ronde van de twee Ronaldo’s die het tot Wereldvoetballer van het Jaar schopten, die het evenement officieel mee op gang trok kon er weer aan voetbal worden gedacht. Poetin kwam daar nog tussen met zijn obligate toespraak en FIFA-voorzitter Gianni Infantino deed dat nog obligater. Van speech was er niet veel sprake. Wat kreten. Maar ook dat was niet verrassend.

Evenmin als de wedstrijd. Twee landen die op de FIFA ranking het laagst van alle WK-deelnemers staan, 70ste en 67ste, zouden qua kwaliteit niet veel bieden. Dat bleek ook. Saudi-Arabië was ronduit zwak. De verdediging hing als los zand aan elkaar en mocht blij zijn dat het tegen Rusland was. Opmerkelijk dat na al die jaren en de stoet buitenlandse bondscoaches die er passeerden dat spel van de Saudi’s nog altijd zo stereotiep is. Leuk met de bal aan de voet maar te veel dat tikje te veel, die te trage opbouw en het gebrek aan overgave. Verzachtend: die jongens zitten midden in hun ramadan en in Moskou gaat de zon heel laat onder en staat ze er ’s ochtends om vier alweer. Zo’n lange tijd zonder eten of drinken heeft zijn invloed voor deze moslims, dat is ook waar. Technisch waren de Russen zeker niet beter maar ze haalden het wel op inzet, een beetje meer diepgang en opportunisme.

Igor met de pet

Het tamme publiek kreeg het er lange tijd niet warm van. De doelpunten werden bejubeld maar pas in de 60ste minuut weerklonk er “Russia, Russia” door het stadion. De Russische voetballiefhebbers waren blij dat ze een afgang werden bespaard maar geloof in grootste daden was er tot dan nog niet. Nochtans scoorden Gazinsky en Cheryshev knappe goals. Vooral de 2-0 van invaller Cheryshev. Een slechte pass van Zobnin wipte de speler van Villarreal keurig over de hopeloos tackelende Saudische verdedigers alvorens de bal droog binnen te schieten.

De Russen werden pas enthousiast toen Dzyuba, nog bekend van zijn wedstrijden met Zenit Sint-Petersburg tegen AA Gent en Anderlecht, de 3-0 binnenkopte. Cheryshev, die invaller van het eerste doelpunt, trapte in de blessuretijd met buitenkantje voet nog een heerlijke 4-0 binnen. Golovin zorgde daarna met een vrije trap nog voor 5-0.

Een ruime zege, de eerste sinds oktober van vorig jaar, die het thuisland nodig had om Igor met de Pet toch een beetje meer in hun team te laten geloven. Vladimir Poetin kon lachen. Maar er is door het slappe verweer van de Saudi’s geen enkele garantie dat die lach zal blijven.