Ook de opvallende beelden gezien van het bidden van Lukaku na de wedstrijd tegen Panama, op zijn knieën, de handen devoot gespreid? Of de hele Tunesische ploeg die voor de wedstrijd tegen Engeland een gezamenlijk gebedsmoment had in de kleedkamer? “Voetballers zijn best wel gelovig”, is zelfs een understatement. Vandaar dat het antwoord op deze vraag ook extra plek nodig heeft.

Het moet gezegd: het geloof is bij de ene sterker aanwezig dan bij de andere. Zo liet de naar eigen zeggen “katholiek opgevoede maar niet praktiserende” Thibaut Courtois zich na een audiëntie bij de paus ontvallen dat het vooral een mooi moment was voor zijn “erg gelovige oma”. En het geloof van Jan Vertonghen wankelde sterk na het overlijden van zijn vader Paul in 2007, op amper 48-jarige leeftijd: “Ik ben gelovig, mijn familie is langs beide kanten zelfs zeer sterk gelovig, maar op zo een moment vraag ik me wel af waarom ik katholiek ben.”

Maar de lijst overtuigde gelovigen bij de Rode Duivels is veel langer. De bekendste is Romelu Lukaku, die voor de wedstrijd altijd een kruisteken maakt. “En na een wedstrijd bedank ik God voor alles wat hij gedaan heeft voor het team en voor mij.” Hij ging al op bedevaart naar Lourdes en bidt élke avond samen met zijn diepgelovige moeder Adolphine, desnoods via de telefoon als ze niet in de buurt is, een dankgebed. En hij heeft altijd en overal een Bijbel mee, waar hij meermaals per dag in leest. “Vooral psalmen. Daar onthoud ik uit dat je moet trouw blijven aan God, en ik haal er ook veel kracht uit. Als ik ergens naartoe ga en ik vergeet mijn Bijbel, voel ik mij écht slecht.”

Tattoo

Ook Toby Alderweireld is zeer gelovig. Hij heeft niet zomaar een tattoo van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal op zijn arm én een - minder bekende - tattoo uit het fresco van de Sixtijnse Kapel op zijn rug. “Geloof geeft steun en kan iemand op het juiste pad houden. Ik probeer in mijn leven altijd het goede te doen. Ik put daarvoor uit mijn katholiek geloof.”

Minder uitgesproken, maar even gelovige Duivels zijn Leander Dendoncker (“ja, ik ben een overtuigd christen”), Dedryck Boyata (die voor elke wedstrijd bidt, terwijl zijn vader ook wekelijks voor hem gaat bidden in de Basiliek van Koekelberg) en Thomas Meunier. Die laatste heeft het er soms zelfs moeilijk mee dat hij door zijn drukke leven als topvoetballer zo weinig tijd heeft voor zijn geloof. “Voor mij is God altijd aan mijn zijde geweest en dat is vandaag niet anders. Naar de misviering gaan, is er door het drukke programma met PSG nog weinig bij, maar ik blijf gelovig en ik bid nog vaak.”

Axel Witsel is nog zo’n “zeer gelovige” Duivel, die ook weinig of geen tijd heeft om naar de kerk te gaan, maar wél als geloofssymbool een immense rozenkrans op z’n borst liet tatoeëren, inclusief groot kruis. Hij had daar een goede reden voor: “Ik ben zeer gelovig en heb altijd mijn rozenkrans mee. Ik kan soms nonchalant en verstrooid zijn, maar mijn rozenkrans zal ik nooit vergeten. Tijdens wedstrijden kan ik hem echter niet bij mij houden, dus heb ik hem op mijn borst laten tatoeëren.”

Koran

Er zijn ook drie overtuigde moslims bij de Rode Duivels. Mousa Dembélé koos als kind van een katholieke moeder en een moslimvader zelf overtuigd voor de islam. “Ik ben gelovig opgevoed. Mijn moeders kant is katholiek, waarbij vooral mijn oma heel praktiserend was. Mijn moeder neigt meer naar het boeddhisme: ze mediteert veel… En mijn vader is moslim. Dus ik heb qua geloof wel een heel multiculturele opvoeding gehad. Daardoor heb ik sowieso veel respect voor verschillende culturen en geloven. Zelf ben ik vooral als moslim opgevoed.”

Dembélé probeert ook als topvoetballer trouw te blijven aan zijn geloof. “Ik bid elke dag vijf keer en probeer de regels van de Koran te volgen. Maar uiteindelijk zijn er ook zoveel gelijkenissen tussen de verschillende religies. In de kern dragen religies ook op om alle geloven te respecteren.”

Ook Nacer Chadli is een praktiserend moslim, al liet hij als topsporter de ramadan noodgedwongen achterwege. “Maar ik vind dat ook niet gênant om toe te geven. De ramadan is een persoon- lijke keuze, iets tussen mij en mijn geloof.” Dat vindt ook Marouane Fellaini, een even praktiserend moslim, maar de ramadan pareerde hij met een - toegelaten - schenking.

En dan zijn er nog de ‘speciallekes’. Vincent Kompany bijvoorbeeld. “Ik ben gelovig, maar bind me niet vast aan een bepaalde religie. Er zijn in het verleden al te veel mensen gestorven voor een religieuze stroming. Dat verhindert niet dat ik enorm veel respect heb voor geestelijken en zij die hun geloof laten uitgroeien tot een manier van leven.”

Woorden waar Simon Mignolet niets aan heeft. Hij is de enige openlijk uitgesproken atheïst in het Duivelse gezelschap. “Ik ben zelfs niet bijgelovig.”

Diepere vragen

De sterke band tussen topvoetballers en hun religie is ook professor kerkelijk recht Rik Torfs opgevallen. “Je ziet het steeds vaker, dat topsporters meer dan vroeger uiting geven aan hun geloof”, zegt hij. “Ik denk dat het met hun heftig leven te maken heeft, vol spanning en stress, waarbij ze sneller naar hun geloof teruggrijpen. Vergelijk het met mensen in crisismomenten, in oorlogen, in de gevangenis… Die komen door hun situatie ook sneller terecht bij de ‘diepere vragen’.”

Maar Torfs ziet nog mogelijke verklaringen. “Bij Lukaku kan de dankbaarheid voor wat hij bereikt heeft ook een element zijn. En ik denk dat die topspelers ook in zo’n divers milieu zitten, met zoveel collega’s uit andere werelddelen en landen waar men vaak religieuzer is dan bij ons, dat ze sneller durven toegeven dat ze geloven. Om de eenvoudige reden dat ze met zovelen zijn. En er dus gemakkelijker voor uitkomen dan anderen en het dus meer opvalt.”