1) Zeal & Ardor is the next big thing

Als gitaargod Slash een shirt van je band draagt tijdens zijn Graspop-optreden, dan ben je het aan het maken. Voor heel wat kenners is het Zwitserse Zeal & Ardor dan ook de next big thing in de heavy rock. Het muzikale concept? Zware gitaren gecombineerd met negro spirituals. De achterliggende gedachte? Als slavernij in het hedendaagse Amerika nog zou bestaan, zouden de slaven rebelleren met metalmuziek. Het resultaat? Luid, intens, beklijvend en soms verrassend dansbaar. Denk aan het klassieke Moby-album 'Play', maar dan tien keer zwaarder. Een nummer als 'Servants' verdient het om op Studio Brussel grijsgedraaid te worden, maar ook de andere songs van de Zwitsers pakten het publiek moeiteloos in. Zeal & Ardor: onthoud die naam. Dit wordt heel groot.

2) 1 + 1 = soms 3

Ze kunnen elkaar nog altijd amper luchten, en dus bleven ze backstage netjes van elkaar gescheiden. En ook op het podium was er nauwelijks interactie tussen hen. Maar toch: Guns N’ Roses met Axl en Slash is altijd beter dan zonder Slash. Wie de vorige passages van Guns op Graspop (met enkel Axl als oorspronkelijk lid) meemaakte, weet wat we bedoelen. De klassiekers van de band zijn pas echt af als die typische gitaarsound van Slash te horen is. Haalt deze versie van Guns het niveau van die van eind jaren tachtig? Natuurlijk niet: de kilometers op de teller beginnen te tellen, om nog maar van de kilo’s te zwijgen. En uiteraard ontbreken Steven Adler en Izzy Stradlin. Maar toch: blij dat we Axl en Slash nog eens samen zagen optreden.

3) 1 + 1 = soms 1,5

Hollywood Vampires is de band van Alice Cooper, Joe Perry (Aerosmith) en acteur Johnny Depp. Samen brengen ze enkele eigen nummers en heel wat covers. Leuk voor hen, maar op de main stage van een groot festival had dit weinig te zoeken. Vooral als Depp de lead nam (tijdens ‘Heroes’ van David Bowie, bijvoorbeeld) werd pijnlijk duidelijk dat dit een hobbyprojectje is. Iets voor in een klein cafeetje. Enkel bij de nummers van Alice Cooper, zoals afsluiter ‘School’s Out’, kwam de schwung erin. Dus: laat Alice Cooper volgende keer gewoon een set van anderhalf uur spelen als headliner, en laat Johnny Depp waar hij thuishoort: bij zijn leest in Hollywood.

4) Graspop barst uit zijn voegen

Met 200.000 bezoekers op vier dagen was dit een recordeditie voor Graspop. Die verliep quasi vlekkeloos, maar donderdag was er wel behoorlijk wat ongenoegen over de lange wachttijden bij de inkom: sommigen moesten meer dan drie uur aanschuiven om binnen te geraken. De volgende dagen verliep het vlotter. Ook op de camping waren er problemen door de drukte. Neem daarbij dat het niet zeker is dat Graspop na 2019 op de huidige locatie mag blijven, en de kans lijkt groot dat Graspop in 2020 ergens anders zal plaatsvinden. Zoekt men een ander plekje in Dessel – zodat de vrijwilligerswerking behouden kan blijven – of zoekt men toch andere oorden op? Werchter?

5) The Priest is back

In 2012 deden we een afscheidsinterview met Judas Priest. De band zou nog één keer in België spelen (in de Lotto Arena in Antwerpen) en zou daarna niet meer toeren. Zes jaar later staan ze doodleuk op de main stage van Graspop. En is er geen enkele reden om te stoppen. De band klonk snedig, Rob Halford was goed bij stem. Wie ze gemist heeft: Judas Priest speelt op 5 augustus op de Lokerse Feesten.

6) Watain imponeert

Nog zo’n datum om te noteren: 23 november. Dan staat Watain in de Trix. De Zweedse band speelde vrijdag gelijktijdig met Iron Maiden, en dat resulteerde in een Marquee die amper voor een kwart gevuld was. Maar de afwezigen hadden ongelijk: de Zweden zetten niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk het podium in de fik. Zanger Erik Danielsson bereikte een trance en speelde alsof zijn leven er vanaf hing. Bij het beste wat we dit jaar op Graspop gezien hebben.

7) Ozzy is onverslijtbaar

Hij was verslaafd aan heroïne, cocaïne, hoestsiroop, alcohol, lijm… Dat Ozzy Osbourne nog leeft, is een medisch mirakel. Dat hij op zijn 69ste nog een goede show geeft, is verrassend. De vorige keer dat we hem zagen, stond hij wankel op zijn benen en was hij niet bepaald toonvast. Maar anno 2018 maakte Ozzy bij zijn zesde passage in Dessel (drie keer met Black Sabbath, drie keer solo) een goede indruk. En hij hoefde daarvoor niet eens diep in de schuif met Sabbath-klassiekers te graaien: met zijn solohits als ‘Bark At The Moon’, ‘Mr. Crowley’ en ‘Crazy Train’ kreeg hij de Graspop-wei ook makkelijk mee. Gitarist Zakk Wylde zorgde voor dé solo van Graspop 2018, alleen jammer dat die overging in een lang instrumentaal intermezzo dat via ook nog eens een drumsolo de vaart uit het optreden nam. Maar met afsluiter ‘Paranoid’ kwam, zag en won Ozzy toch maar weer mooi. Als dit de laatste keer was dat we hem zagen op Graspop, dan was het in ieder geval een afscheid in schoonheid.