Karen, die in het arrondissement Mechelen woont, was acht jaar toen de vriend van haar moeder haar misbruikte. “Op een sluwe manier heeft hij mijn vertrouwen gewonnen. De twee jaar die aan de verkrachtingen vooraf gingen, was hij lief tegen me, speelde met mij en gaf me ook de zorg die ik als kind nodig had. En eenmaal het vertrouwen er was, sloeg hij genadeloos hard toe. Een jaar lang verkrachtte hij me. Als ik alleen was met hem, maar ook als mijn moeder thuis was, tot zelfs op vakantie. Het gebeurde vaak meerdere keren per week”, vertelt Karen. “Het ergste was dat ik niet eens besefte dat ik seksueel werd misbruikt. Ik was een kind van amper acht jaar oud. En bovendien drukte hij me op het hart dat het allemaal ons geheimpje was. Agressief was hij nooit tegen me. Wel tegen mijn moeder en daarom had ik ook schrik dat hij ooit eens vies uit de hoek zou kunnen komen als ik niet deed wat hij me vroeg.”

Pas na een jaar besefte Karen wat haar overkomen was. “Dat gebeurde eigenlijk toen er op school werd verteld over seksueel misbruik. Toen begreep ik pas echt dat ik een slachtoffer was. Ik ben naar de zorgjuf gestapt omdat ik het tegen iemand moest vertellen. Maar ik kreeg het niet gezegd. Daarom heb ik het op een blad papier opgeschreven.”

Schuldig

De zorgjuf stapte naar de moeder van Karen en bracht haar op de hoogte. De moeder zette haar vriend onmiddellijk aan de deur, maar naar de politie werd er niet gegaan. “Mijn moeder stortte eigenlijk in toen ze het nieuws vernam. Ik heb de schuld daarvan op mij genomen. Het was omdat ik had gezegd dat ik verkracht was door haar vriend, dat ze een breakdown had. Dat haar relatie op de klippen was gelopen. Alles was mijn fout. Dat spookte permanent door mijn hoofd.”

Jarenlang hield Karen het seksueel misbruik voor zich. Pas vlak voor haar achttiende verjaardag greep ze al haar moed bij mekaar en stapte alsnog naar de politie. Precies tien jaar nadat het misbruik was begonnen. “Het verhoor duurde vier uur. Maar het was voor mij een opluchting om het eindelijk eens te kunnen vertellen. Ik droeg het geheim al veel te lang mee. Maar het was zwaar. Na het verhoor was ik helemaal leeg.”

Nadat het onderzoek was afgerond, kwam de zaak in 2016 een eerste keer voor de correctionele rechtbank. Maar het duurde tot het najaar van 2017 vooraleer de zaak uiteindelijk werd behandeld. De rechter sprak de internering van de verkrachter van Karen uit. “Maar tot op vandaag heeft hij nog geen dag in de cel of een instelling gezeten. Onmiddellijk na de uitspraak heeft hij beroep aangetekend en nu is het wachten tot het hof van beroep een vonnis gaat vellen. Vorige maand zou de zaak behandeld worden, maar ze werd opnieuw uitgesteld. Normaal gezien komt de zaak in november terug voor en dan hoop ik echt dat ze behandeld wordt. Dan zijn we precies vijf jaar na mijn klacht bij de politie en vijftien jaar na de verkrachtingen die mijn leven helemaal hebben verwoest.”

Karen beseft dat er rechtsregels zijn die moeten gevolgd worden en dat iedereen tegen een uitspraak in beroep kan gaan. “Maar moet het echt allemaal zo lang duren? Dat lange wachten maakt de lijdensweg voor mij en voor alle andere slachtoffers van seksuele misdrijven des te zwaarder. Wij wachten op een uitspraak. Op een definitief oordeel van een rechter. Dat is een zeer belangrijke stap in het verwerkingsverhaal.”

Jarenlang zag Karen haar verkrachter niet. De confrontatie op de rechtbank was voor haar wel heel zwaar. “Niet alleen werden alle gruwelijke details die ik als kind had moeten ondergaan, opnieuw bovengehaald door het Openbaar Ministerie, ik zag ook hem terug. Maar mijn beeld over mijn verkrachter is er wel door veranderd. Jarenlang stond hij in mijn geheugen gemarkeerd als een groot, vies monster. Toen ik hem op de beklaagdenbank zag zitten, was hij voor mij ineens zo een klein, zielig ventje dat op zijn straf zat te wachten.”

Pijn blijft

Hoewel een definitieve veroordeling een belangrijke stap zal zijn voor Karen, beseft ze heel goed dat ze het misbruik niet zomaar achter haar zal kunnen laten. “De pijn is er al sinds mijn achtste en de pijn zal altijd blijven. De verkrachtingen zitten zo verstrengeld in mijn leven en mijn lichaam, dat ze altijd wel terug zullen opborrelen. Je kan sommige stukjes wel verwerken, maar het gevoel zal nooit weggaan. Hij loopt gewoon vrij rond. Gelukkig is hij niet uit de regio, maar ik heb wel schrik dat ik mijn verkrachter ooit gewoon tegenkom in de supermarkt of dat hij naast me zit op een terrasje.”

Het seksuele misbruik heeft ook een zware impact op het dagelijkse leven van Karen. “Een relatie? Dat ligt heel moeilijk voor mij. Hoe fijn het ook is om liefde van iemand te krijgen, ik heb heel veel angst om iemand fysiek toe te laten in mijn leven. Ik heb schrik dat het aangename gevoel plots omdraait en dat er iets vreselijks gaat gebeuren. Net zoals dat gebeurd is toen ik acht was. Ik ben ondertussen in behandeling gegaan en dat heeft me enorm geholpen. Ik ben al tevreden waar ik vandaag sta, maar dat is absoluut niet de plaats waar ik wou staan. Zonder het misbruik had mijn leven er vandaag totaal anders uitgezien. Zeker weten.”

(*) Karen is een fictieve naam.