Het was tot voor het weekend de op een na populairste kwestie van buitenlandse journalisten, na de vraag over the golden generation . “Hoe is het om met Thierry Henry te werken?” Gisteren steeg die originele vraagstelling naar plaats één in de vragenhitlijst. Het antwoord was even slap als de voorbije weken. “Zijn ervaring geeft hij mee, vooral aan onze aanvallers”, zo zeiden zowel Nacer Chadli als Thomas Vermaelen. Concreet aangeven welke impact de Fransman heeft, bleek andermaal moeilijk. Dries Mertens gaf de voorbije weken nog het helderste antwoord. Eerst zei ook hij het “leuk” te vinden om met een legende te werken die zelf ook switchte van flank naar centrum. Maar wanneer Mertens aangepord wordt om iets concreter te zijn, klonk dit: “Voor hem is het ook een leerschool. Dit zijn de eerste jaren als coach, dus hij praat en doet nog niet zo veel. Hij is meer aan het leren, de zaken aan het oppikken.”

Lees: zijn bijdrage hoeft niet overschat te worden. Of zoals een Rode Duivel ons toevertrouwde tijdens de WK-kwalificaties: “Henry? Die stoeft vooral over zijn verleden. Sommige jongens hangen aan zijn lippen en houden niet op met vragen te stellen.” Anderen, zoals de Rode Duivel in kwestie, hadden weinig met die verhalen.

Stagiair en romanticus

Henry werd assistent om zijn Pro Licence te behalen en vond in België een perfecte combinatie met zijn werk als stevig betaalde analist voor Sky Sports. Roberto Martinez verlengde zijn contract, Henry nog niet. Na het WK wil de KBVB toch met hem praten over een contractverlenging. Wat meteen bewijst dat Henry geen toerist is bij de Duivels.

Officieel concentreert hij zich tijdens deze wereldbeker op de aanvallende stilstaande fases - waar tot nu toe alleen een owngoal van Brazilië uit volgde. Maar Henry is meer. Om te beginnen is hij een voetbalfreak. De anekdote van Romelu Lukaku in The Player’s Tribune - Dat Henry zelfs naar matchen in de Duitse tweede klasse kijkt - is geen grap. ‘Titi’ is een voetbalveelvraat. Hij is ook een liefhebber, een tikje romanticus. Zoals Roberto Martinez een Johan Cruijff-adept is, zo is Henry schatplichtig aan Pep Guardiola. Diens toespraak in de finale van de Champions League van 2009, resoneert nog steeds na. “Gasten, het enige wat ik wil, dat men mij aan het einde van de wedstrijd zegt dat Barça gevoetbald heeft. Het enige wat ik niet wil verliezen vanavond is onze identiteit. Goeie match.”

Klinkt verdacht veel als het “we gaan aanvallen-discours” van Roberto Martinez én Vincent Kompany voor de match tegen Brazilië. “Winnen is slechts het einde van de film, het gevolg”, zei Henry. “Het is de identiteit die de winst forceert.”

Deze uitspraak puurden we overigens uit een interview vier jaar geleden in France Football . Met de Belgische media praat Henry niet. Wat hij in het Franse blad verkondigde, klinkt heel vertrouwd in de oren. “Je mag nooit tevreden zijn”, is het soort uitspraak dat vandaag echoot in de redeneringen van Romelu Lukaku, samen met Michy Batshuayi de Duivel in wie Henry de meeste tijd investeert. Henry was als spits extreem veeleisend voor zichzelf, zoals Big Rom vandaag. Als speler lachte Henry zelden na een doelpunt - als assistent lijkt hij emotioneler. Niet wegens arrogantie. Wel doordat hij zich vaak nog ergerde aan een mislukte actie tien minuten voordien. Laatkomers haat hij. Want “talent” is “goesting tonen” in je beroep. De lat altijd hoger leggen. Lukaku, alweer.

Onbewust

Want de Rode Duivels zijn als spelers België ontgroeid, de technische staf is dat nu ook. Vital Borkelmans, de vorige assistent-bondscoach, is een man met een gouden hart. Henry is evenwel een legende naar wie de leergierige Lukaku gedwee zal luisteren. En dit is wat Henry ook zei: “De doelpuntenmaker moet niet alle glorie krijgen. En dat zeg ik zonder valse bescheidenheid. Ik was vaak ontevreden over mijn matchen waarin ik scoorde. Voor mij was er niets mooier dan de pass geven. Je deelt. En je ziet de vreugde in de ogen van de ander. Hij weet het, jij weet het, iedereen weet het. Wanneer ik vroeger met de armen wijd open stond, was dat niet om te zeggen: Kom bij mij, ik heb gescoord. Neen, kom, zodat we samen kunnen vieren. Je bent niets zonder je ploeg. Op een bepaald moment draaide het spel te veel rond individuen.”

Van Henry is de uitspraak ook: “Een doelpunt in een match die je verliest, zou je niet mogen meetellen.”

Het sublieme overstapje van de anders zo eergierige Lukaku tegen Japan, zijn bescheidenheid en teamspirit: is dat de invloed van Henry? Of die rush tegen Brazilië voor de 0-2? Onze beste aanvaller heeft progressie geboekt, onmiskenbaar. Niet dat Lukaku van Henry per se beter leerde voetballen. Maar het vertrouwen dat de 25-jarige United-aanvaller uitstraalt - “Onder Wilmots voelde ik me nooit eerste keuze”, klonk het recent nog - is dat geen verdienste van Henry?

Volgens technisch directeur Chris Van Puyvelde wel. “Samenzitten met spelers die ook in die rol spelen, en hen op details wijzen, ermee werken: dat is belangrijk. Het is een natuurlijk proces. Het verloopt onbewust, het wordt niet gestuurd. Op het juiste moment de juiste dingen zeggen, dat kan een verschil maken.”

Het belang van Henry overschatten, neen. Maar hij weet als enige wat het is, de halve finale van een WK spelen. Als België de wereldtitel pakt, valt de vraag van een Franse journalist al te voorspellen: “Had Henry zijn aandeel?” Voor een zeker percentage wel. Alle beetjes helpen.