Toen Bobs ouders maandagavond terugkwamen van hun welverdiende vakantie wisten ze niet wat ze zagen. Het enige wat vader Jos kon uitbrengen was “Oh nee, hé”. En zijn moeder Daniëlle? Die riep meteen dat ze haar zoon op kot zou sturen. Al had hun zoon al een reputatie voor grootse verrassingen; dit hadden ze niet verwacht. Voor de deur stond een heus labyrint, gebouwd met maar liefst 1.717 kratten.

Inclusief dakdeejay

“Ik werk zelf in de supermarkt, dus ik kon ze gewoon bij het distributiecentrum bestellen”, vertelt Bob Snoeren blij aan Het Nieuwsblad. “Ze vonden het een hartstikke leuk idee, en ze wilden heel graag meewerken.” Ideaal, want zijn plannen waren groots.

Beredeneerd ging Bob met een vijftiental vrienden, met de nodige hilariteit, aan de slag om hun grootse project uit te werken. Met lego boksten de twintigers een grondplan in elkaar om nadien de bakken vakkundig op elkaar te zetten. Die stapelden ze meer dan twee meter hoog, terwijl ze fluitend via het dak de hoogste kratten aanvulden. Het uiteindelijke resultaat was een doolhof van maar liefst 15 meter lang en 12 meter breed.

“Na één middag van ongeveer vijf uur werken waren we klaar”, aldus Bob. Maar het straffe bouwwerk was nog niet genoeg. De 23-jarige had immers een reputatie hoog te houden, want hij bouwde de afgelopen twee jaar al een kasteel met bananendozen en een zwembad van kratten. “Om het nog wat leuker te maken, hebben we vuurwerk afgestoken, toen mijn ouders aankwamen. Ondertussen hadden we op het dak van het huis een grote geluidsinstallatie gezet, en die stond loeihard!” grinnikt de Nederlander.

As kers op de taart hingen de grapjassen één onschuldig spandoekje, met als opschrift: “Welkom thuis!”

Plottwist in het doolhof

Voor wie het zich afvraagt: zijn ouders hebben de voordeur niet gevonden. Niet vreemd, want Bob gaf de plottwist uiteindelijk toe: “We hadden het zo ingericht dat ze niet bij de voordeur konden uitkomen. Ze gingen er een kwartiertje in, en kwamen uit bij een biertje en een wijntje. Toen ze de voordeur begonnen te zoeken, hebben we het dan toch maar gezegd: er zat geen uitgang aan het doolhof”, lacht hij.

Ondertussen is het doolhof al opgeruimd. “Want die kratten kosten zoveel geld dat ik ze niet op straat wilde laten staan. Als ze kwijt of gestolen worden, zou het lachen snel vergaan zijn”, vertelt de jongeman. Gelukkig blijven de hilarische herinneringen. “Iedereen is zo positief. Ik krijg alleen maar leuke reacties. Heerlijk toch!”

En nu? Broeden op een plan voor volgend jaar ...