Wat een zege van Koen Naert. Het nummer 22 van de Spelen van Rio kende in Berlijn een begenadigde dag. Hij liep constant in de kop van de wedstrijd en toen halfweg koers de Zwitser Abraham versnelde, schoof Naert gepast mee. Op iets meer dan tien kilometer van de finish besloot Naert te versnellen. De Zwitser Abraham en de Italiaan Rachik moesten meteen de rol lossen. Naert liep meter voor meter weg van zijn concurrenten en won letterlijk met een straat voorsprong.

Voor België is het na Nafi Thiam en de Tornado’s de derde gouden medaille van het toernooi, de zesde in totaal.

Verpleger met een roeping

Tot 2016 leidde hij een dubbelleven: hij was niet alleen marathonloper, maar ook verpleger in het militair hospitaal van Neder-over-Heembeek, het bekende brandwondencentrum. Een roeping, zegt hij, ook al wordt hij er geconfronteerd met menselijk leed. “Sommige patiënten hebben geen huid meer over negentig procent van hun lichaam. Zij moeten in een bad op veertig graden. Voor hen is dat nodig, ik sta uren in dat bad te zweten, mijn mondmasker doornat van het zweet.”

En zo was hij die 22ste maart 2016 op weg naar zijn kinesist in Leuven – hij was toen drie maanden voltijds profatleet – toen hij op de radio hoorde over de aanslagen in Zaventem en Maalbeek. “Ik belde mijn collega in het brandwondencentrum die me zei: Het is hier één en al chaos. Als je wilt, mag je altijd bijspringen. Ik ben meteen naar daar gereden en heb tot ’s avonds laat geholpen. Toen wist ik: Dit is een stukje van mijn leven. Ik had echt het gevoel dat ik iets bijdroeg aan de maatschappij.”

Met het lopen probeerde hij toen zijn zinnen te verzetten, maar dat lukte moeilijk in die periode. “Dat gevoel van iets te kunnen doen, miste ik. Daarom ben ik nu opnieuw gaan studeren, postgraduaat wondzorg en weefselherstel. Zolang ik profatleet ben, blijf ik mij bijscholen. Topsport komt nu op één, maar na mijn atletencarrière wil ik opnieuw brandwondenverpleging doen.”

VROOM