• Shares

Het mooie aan wereldkampioenschappen is dat je het verloop van Het te verwachten scenario werd zonder de minste omweg gevolgd: de start in Kufstein was nog maar amper gegeven of in schuifjes ontstond een omvangrijke kopgroep. Elf renners met weinig tot de verbeelding sprekende namen. Tenzij u de Deen Kasper Asgreen, wereldkampioen ploegentijdrijden met Quick Step Floors, tot het kransje kanshebbers had gerekend.

Die elf vluchters kregen wel een riante voorsprong aangeboden. Bij het opdraaien van het lokale circuit in Innsbruck bedroeg de voorsprong van de aanvallers meer dan zeventien minuten. In het peloton werd echter niet gepanikeerd. De Fransen hielden het tempo voldoende hoog, ook de Oostenrijkse renners wilden er voor eigen volk geen anoniem kampioenschap van maken. De voorsprong liep bijgevolg met mondjesmaat terug, vooraan dunde de kopgroep met mondjesmaat uit.

Met nog vier rondes te gaan werd het tempo op de lange klim naar Igls danig opgevoerd waarbij de poort vooral achteraan openstond. En met slachtoffers: voor wereldkampioen Peter Sagan was dit parcours duidelijk te hoog gegrepen, de Slovaak liet het peloton rijden zonder echt aan te dringen. Maar ook binnen het Belgische kamp was de ravage groot. Zowel voor Tiesj Benoot als voor Serge Pauwels ging het vooraan te snel. Verrassend én ontgoochelend.

Italianen en Van Avermaet openen finale

Wie niet naar de slachtbank wilde geleid worden, moest vroeg aan de bak. En dat beseften de Italianen. Met nog zestig kilometer te gaan, openden zij de finale met een aanval van Dario Cataldo, overgenomen door De Marchi en Kwiatkowski. Maar het peloton liet niet begaan zodat met nog twee ‘grote’ rondes, alles te herdoen viel. Intussen reden vier renners nog altijd met vijf minuten voorsprong voor het peloton uit.

Ook Greg Van Avermaet besefte dat hij moest aanvallen. De regerend olympisch kampioen koos voor het kasseiklimmetje in de binnenstad om zijn ding te doen, de Italiaan Caruso werkte wel mee, de Spanjaard Fraile niet. Het peloton liet niet begaan, een olympisch kampioen en gepatenteerd winnaar als Van Avermaet laat je niet rijden. Het was knokken voor een handvol seconden, een aantal renners probeerden op de lange beklimming naar Igls de sprong voorwaarts te maken richting Van Avermaet en co co met als gevolg dat zowat heel het peloton tot op het wiel van Van Avermaet kwam gereden.

Het was de prelude van een schitterende finale met slag om slinger de nodige aanvallen met maar één doel: het isoleren van Alaphilippe. Maar de Fransen kregen de nodige steun van de Spanjaarden in hun poging de wedstrijd te controleren. Intussen stond de deur achteraan nog steeds open: Wout Poels, ex-wereldkampioen Kwiatkowski, Simon Yates… Eén voor één werden de toppers overboord gegooid.

Bij het ingaan van de laatste ronde viel alles te herdoen: Asgreen en Staeke-Langen bleven vooraan over, de Spanjaarden controleerden het peloton. Maar Italië had duidelijk nog plannen. De Squadra zette zich in blok aan de kop van het peloton met als doel om het tempo stelselmatig op te drijven. Was dit de voorbereiding van de coup van Nibali en/of Moscon?

Verrassende Woods

Het Italiaanse tempo eiste slachtoffers: Tim Wellens loste al snel de rol van het peloton, de Belgen moesten al rekenen op Teuns, Van Avermaet, Hermans en de verrassende Meurisse. De eerste serieuze aanval was van Kruijswijk, Hermans volgde gezwind. De Nederlanders bleven aanvallen. Na Kruijswijk was het de beurt aan Sam Oomen om de aanvalstrom te roffelen, op tweeëntig kilometer van de top van de finish werden ook de laatste vluchters gegrepen op het ogenblik dat achteraan ook Greg Van Avermaet kraakte. Spanning troef dus, zeker toen Valgren Andersen de lange beklimming gebruikte om voor het vermoeide peloton uit te gaan rijden.

Wat restte was de Höll, de befaamde klim naar Gramartboden. Michael Valgren Andersen, winnaar van de Omloop Het Nieuwsblad, begon met voorsprong aan de befaamde beklimming maar Frankrijk nam de wedstrijd resoluut in handen. Alaphilippe liet zijn troepen werken, onder meer Valverde, Moscon en Woods pikten hun wagonnetje aan. Teuns was de laatste landgenoot die de rol moest lossen. Vreemd genoeg was het Bardet die de forcing voerde maar zijn inspanning werd overgenomen door de Canadees Woods. Slechts twee renners konden de ontketende Canadees volgen: Bardet en Alejandro Valverde, de Nederlander Dumoulin was de enige die het trio nog binnen schot hield. De Nederlander keerde op twee kilometer terug in de spits van de wedstrijd. Wat volgde was een zinderende ontknoping met Valverde als de verdiende winnaar voor Bardet en Woods!

Herbeleef hieronder de wedstrijd:

VROOM