De wedstrijd startte in Chartres met een eerbetoon aan Philippe Gilbert die op het podium zijn Prijs voor de Strijdlust kreeg uit de handen van Tour-baas Christian Prudhomme. Gilbert kwam ten val in de 16e etappe van de Ronde van Frankrijk, maar reed de rit nog uit met een gebroken knie. Daags nadien moest hij de Tour verlaten. Een hommage voor Gilbert dus, verder viel ook de afwezigheid op van WB-Aqua Protect-Veranclassic dat de start niet nam na het overlijden van hun renner Jimmy Duquennoy vrijdagavond na hartfalen.

De wind zat in de rug, dus ging het snel in Parijs-Tours. De vroege vlucht kwam op naam van Bernhard Eisel, Thibault Guernalec, Brian Van Goethem, Sylvain Chavanel, bezig aan zijn laatste koers, en twee landgenoten: Dries de Bondt en Emiel Vermeulen. Maximaal reden ze een bonus van vijf minuten bij elkaar. In het peloton ging het ook snel en toen de voorsprong van de vluchters naar 1 minuut was gezakt op 100 km van het einde, besloten drie renners de oversteek te maken: Tom Devriendt, Johan Le Bon en Alex Dowsett. De vernieuwde finale, met in de laatste 60 km zeven hellingen en negen grindstroken, zorgde voor nervositeit in het peloton waar het heel snel ging richting de eerste grindstrook. Met nog 51,5 km voor de boeg leidde dat tot een valpartij. Het peloton brak in stukken, de voorsprong van de vluchters bedroeg finaal nog 18 seconden bij het opdraaien van de eerste grindstrook.

Lekke banden

In wat restte van het peloton zagen we veel Belgen vooraan: Lampaert, Vanmarcke, Benoot, Wallays, Naesen en finaal werden met De Bondt en Devriendt op 44,5 km de laatste vluchters opgeraapt. Door de grindstroken kregen we koers waarin ook de lekke banden een rol zouden spelen.

Op 40 km scheidde zich een groepje af met Terpstra, Kragh Andersen, Gilbert, Wallays, Madouas, Vanmarcke en Pascal Eenkhoorn. Naesen had de slag gemist en moest achtervolgen. Wat later kende Gilbert een lekke band, zijn koers was voorbij. Dat groepje zou niet voorop blijven, op 35 km kregen we een hergroepering, een groep van 20 renners klitte samen, alleen Kragh Andersen was nog alleen op pad. Terpstra zag wat later het gevaar en maakte de sprong, dat zou ook Wallays proberen, maar die reed lek op 34 km.

We kregen twee leiders: Terpstra en de Deen. Naesen zou nog proberen om het gaatje te dichten, dat lukte hem niet. Meer succes had ploegmaat Cosnefroy, die op Côte de la Rochère zou wegspringen bij de achtervolgers en het kloofje zou dichten op de twee. Eens vooraan schermde hij met z’n kopman achter zich, Naesen, en deed hij zijn deel van het werk niet. Dat was niet naar de zin van Terpstra die dan ook de benen stil hield tot Andersen op 11 km van het einde versnelde. Cosnefroy zat gevangen, Andersen snelde naar de zege, nadat hij vorig jaar tweede werd. In de sprint om plek twee haalde Terpstra het voor de Fransman.

De vele lekke banden tijdens de wedstrijd waren een doorn in het oog van Patrick Lefevere. De baas van Quick Step vond de vele grindwegen er te veel aan. “Dit is de laatste keer dat Quick Step hier aan de start komt, ook al zouden we winnen. Dit heeft niets met wegwielrennen te maken”, aldus Lefevere.

Indeed this will be the last time that do this race even if we win. Nothing to do with road cycling

— Patrick Lefevere (@PatLefevere)

“Ongelooflijk blij”

Andersen won de voorbije jaren een rit in de Tour des Fjords, een rit in de Ronde van Oman en een rit in de Ronde van Zwitserland in juni van dit jaar. Nu heeft hij ook een semi-klassieker vast. “Hier ben ik ongelooflijk blij mee”, vertelde hij in het flashinterview na afloop. “Vorig jaar werd ik nog tweede, ik wilde hier graag winnen, maar ik dacht niet dat het deze editie tot mijn mogelijkheden behoorde. Na de Tour de France beleefde ik enkele moeilijke weken, maar ik bleef de focus behouden en ik ben echt zeer blij, zeer trots dat ik hier de zege pak, mijn eerste klassieker.”

Het parcours van Parijs-Tours werd gewijzigd, met zeven hellingen en negen grindstroken in de laatste 60 kilometer. Die grindstroken zorgden voor heel wat lekke banden. “Sommigen vinden dit een gevaarlijk parcours, maar ik hou ervan, ik vind het geweldig om zo te koersen, je moet je gewoon aanpassen aan zo’n parcours.”

De Deen sprong weg op zo’n 11 km van het einde. “Veel heb ik niet kunnen genieten van die solo”, gaf hij nog aan. “Het was echt zwaar om hier te koersen, ik heb afgezien, vooral in die laatste 10 km en pas op 100 meter van de finish kwam het besef dat ik zou winnen. Ongelooflijk, tegen zo veel sterke renners.”

Vanmarcke: “Juiste banden kiezen op dit parcours”

Sep Vanmarcke (EF Education First) moest zondag vrede nemen met een zevende plaats in Parijs-Tours. De renner reed een sterke finale, maar miste uiteindelijk de goede vlucht met drie. “Mijn fout”, zegt hij zelf daarover.

Vanmarcke was één van de zeven renners die meeschoof met de vlucht met Terpstra, Andersen, Wallays, Gilbert en co, maar dat groepje werd weer opgeslokt door wat restte van het peloton. “Telkens toen Terpstra versnelde vooraan, pikte ik aan”, deed hij zijn verhaal bij Eurosport, “maar dat kostte ook krachten en ik zat een beetje op mijn limiet. Ik liet me wat uitzakken daarna in dat groepje en opeens was Andersen dan toch weer weg met Terpstra. Dat was mijn fout en daarna begon nog een lange achtervolging, maar gemakkelijk was het niet en die drie jongens vooraan waren sterk.”

“Al bij al ben ik nog verrast over mijn prestatie vandaag”, zei hij nog. “Ik sukkelde wat met ziekte de voorbije weken en trainde niet al te veel, dus mijn verwachtingen lagen hier niet echt hoog. Ik was hier beter dan ik had gedacht.”

Parijs-Tours veranderde het parcours. “Ik zou het niet echt vergelijken met een Vlaamse klassieker, het heeft meer weg van Parijs-Roubaix, de grindstroken zijn echt even lastig, en dan heb je ook nog de korte hellingen, een beetje zoals in Vlaamse koersen. Het was echt wel een zware koers, maar ik vond het plezant. Van mij mag dit wel, dit is een mooie keuze die ze gemaakt hebben.”

Niet iedereen was het eens met dit parcours. Patrick Lefevere liet op Twitter uitschijnen dat zijn ploeg niet meer aan de start zal komen in volgende edities omdat dit “niets meer met wegwielrennen te maken heeft”, ondanks het resultaat van zijn ploeg. Veel renners kregen immers af te rekenen met lekke banden. “Tja,”, antwoordde Vanmarcke, “bij de meeste renners die lek rijden gebeurt dat wellicht door hun bandenkeuze. Ik reed niet lek, want wij hebben met de ploeg gekozen voor dikkere profielen. Dat is niet comfortabel de eerste 160 kilometer, maar wel veiliger op de grindstroken, dus je mag het niet alleen op de grindstroken steken, het heeft ook te maken met de materiaalkeuze.”

VROOM