Het openingskwartier zette meteen de toon en was een makkelijke prooi voor Genk, Malinovskyi en Pozuelo dirigeerden zoals vanouds en zorgde meteen voor paniek in de Gentse defensie die ook geen grip kreeg op de aalvlugge flankspelers van de bezoekers. Het team van Yves Vanderhaeghe wist niet van welk hout pijlen maken en holde van meet af aan achter een ongrijpbare bal aan. Philippe Clement had zijn spelers duidelijk op scherp gezet na de onverwachte Europese uitschuiver en bij een hoekschop van Malinovskyi was het meteen raak: Samatta reageerde gevat toen de bal bleef hangen in de Gentse zestien en liet Kalinic geen schijn van kans (0-1).

Gent was totaal van slag en toen Ndongala nog maar eens aan de haal ging op de rechterflank, bediende hij uitstekend Paintsil die centraal volkomen vrijstond: de Ghanees bedankte zijn bewakers voor zoveel bewegingsvrijheid en verdubbelde meteen de Genkse voorsprong. Genk nam even gas terug en Bronn waagde eens zijn kans met een lage schuiver maar toen vervolgens Uronen op avontuur ging op zijn linkerflank lag de thuisdefensie opnieuw op apegapen en kon Ndongala nog voor het halfuur het mes voor de derde keer in het Gentse voetbalhart steken (0-3).

Even leek Gent een vuist te kunnen maken, Limbombe nam een prima vrije trap en Bronn duwde de bal tegen de netten. Er werd gevlagd voor buitenspel maar de VAR keurde het doelpunt goed en zorgde even voor hoop in de bange Gentse harten. Maar dan liep het alweer fout: Dejaegere - die zowaar de voorkeur had gekregen op de falende Yaremchuk - ging al te fel door op Malinovskyi en slikte nog voor rust zijn tweede gele kaart van de avond. Gent terug naar af.

Verbazing

Wat AA Gent in die eerste helft overkwam, riep herinneringen op met de doortocht van Sjachtar Donetsk. Op die memorabele avond in november 2016 kregen de Buffalo’s voetballes van een autoritaire Oekraïense voetbalmachine maar bij Genk stond er slechts één Oekraïner tussen de lijnen: Ruslan Malinoviskyi nam evenwel met verve de honneurs waar voor zijn landgenoten en speelde zij aan zij met Pozuelo en Berge de lokale centrale as aan gruzelementen.

Vanderhaeghe greep in bij rust en bracht Esiti voor Limbombe, Thoelen loste dan weer Kalinic af die eerder deze week al last ondervond van een lichte blessure. Die personele wissels leverden weinig tot geen effect op. Genk bleef moeiteloos domineren en stapelde de doelrijpe kansen op zoals het Gentse bestuur dezer dagen de sollicitatiebrieven. En het Gentse publiek? Dat keek met stijgende verbazing naar het schouwspel maar leek vooral al te gelaten om echt furieus te reageren. De gelatenheid regeert in Buffalo-kringen, weet u wel.

Voor Genk hoefde het na rust natuurlijk ook niet meer echt. De Europese trip naar Sarpsborg had energie gekost. Bij de thuisploeg was er dan wel sprake van een bewonderenswaardige inzet maar Vukovic bleef quasi doorlopend werkloos toekijken.

Shocktherapie

Dadendrang is nu eenmaal onvoldoende om een goed geoliede machine zoals Genk in verlegenheid te brengen. Pozuelo tikte netjes door tot bij Pozuelo en Malinovskyi haalde nog eens de trekker over 1-4 en toen ook Paintsil nog eens zijn tweede van de avond scoorde op aangeven van Pozuelo was het hek van de dam en keerde het Gentse publiek zich pijnlijk duidelijk tegen het eigen bestuur en team.

Enkel Vadis Odjidja, die enkele verdienstelijke doelpogingen ondernam, kon nog op hun vocale steun rekenen. Het werd dus een dramatische avond voor de Gentse voetbalfamilie en grondig gewetensonderzoek dringt zich op. De mailbox van het Gentse bestuur puilt na vanavond wellicht weer wat meer uit met kandidaturen. Al is de hoofdcoach in geen geval de enige verantwoordelijke voor dit debacle. Dit AA Gent heeft een shocktherapie nodig, eentje die de huidige hoofdtrainer wellicht niet meer overleefd.

Meer voetbal