In zijn voorstelling gaat Vranckx verhalen vertellen die grotendeels ook in zijn boek ‘Mijn Kleine Oorlog’ staan. Dat boek is volgens hem een “inkijk in zijn ziel”, als een dagboek. Het eindigt met een brief aan zijn moeder, “die heeft moeten meemaken hoe ik dertig jaar naar de oorlog ben gegaan”.

“Het gekke is: we praten eigenlijk nooit over de oorlog. Als ik terugkom, dan gaan we pannenkoeken eten, dat is eigenlijk bijna een ritueel, en dan praten we gewoon over de gewone dingen. Ik bel haar ook zo goed als elke dag, ook uit oorlogsgebied. Maar als ik iets gevaarlijks meemaak, dan praat ik daar niet over.”

Vranckx vertelt ook over zijn VTM-collega die werd doodgeschoten, en over waarom hij toch aan oorlogsverslaggeving bleef doen. “Dit is wie ik ben.”