Scheidsrechters die vriendschapsbanden houden met spelersmakelaars, bestuurslui die worden ondervraagd over matchfixing, de trainer van de landskampioen die een nacht in de cel moet doorbrengen: voetbal was de voorbije dagen voorpaginanieuws maar het ging nooit om voetbal. Nooit om wat iemand met een bal kan. Gisteravond wel maar het voelde aan als op een familiefeest arriveren nadat je diezelfde dag een oude vriend hebt begraven. Onwezenlijk, als in een parallel universum. Meestal duurt het dan tot de schuddebuikende nonkel om je even uit de bubbel te halen, om te zorgen dat je weer plezier kan hebben.

Hoopten wij dat Eden Hazard de zatte zotskap werd die ons allen toch even op de dansvloer kreeg, maar dat viel tegen. Molenwieken deden de Duivels wel, maar niet omdat het allemaal zo lekker swingde. Lukaku zwaaide omdat hij de bal niet kreeg, Mertens omdat niet iedereen druk zette, Vermaelen nadat hij inschoof en geen afspeelpunt vond. Het was met een glazige blik kijken naar een trosje muurbloempjes. Hier leest u geen belegen woordspelingen over kaas met gaten want die Zwitsers hadden hun organisatie potdicht geperst. Met een tactische wijziging zelfs: drie achterin in balbezit, vijf in balverlies, dat zijn we niet gewend van die Zwitsers. Al een geluk dat hun spits, Seferovic, bekender is om de foto’s van zijn vrouw dan om zijn kwaliteiten voor doel. En dus verkwanselde de spits van Benfica het helemaal toen Shaqiri als een Zwitsers mes door de defensie sneed. Toen Shariqi nog eens werd weggestuurd, stond Alderweireld wel scherp te verdedigen.

Niet Hazard, wel de meest verguisde Duivel van de laatste maanden kreeg de Heizel voor de pauze van de banken. Carrasco schudde zijn China-complex van zich af, kopte naast én mikte op doelman Sommer. Net als Mertens, vlak voor rust. Maar pas toen iedereen een glaasje op had, het voorgerecht verteerd was, en Lukaku naar de rechterkant werd geschoven, vroeg Hazard zijn maats ten dans. Eerst door Mertens diep te steken, vervolgens door Elvedi door de benen te spelen. Het publiek lustte er pap van. Enkele tellen nadat Zuber bijna het feestje ging verpesten – moederziel alleen schoot hij voorlangs - was er weer Hazard die de actie opzette, afgewerkt door wie anders dan Lukaku: 1-0.

Stoelen aan de kant, klaar voor een polonaise, vier dagen voor de komst van de Hollanders? Niet echt. Mertens krulde de bal wel op Sommer maar de Zwitsers bleven de indruk geven dat ze elk moment de boel gingen stilleggen. De Duivels zwalpten, op Kompany, na en toen Shaqiri een vrije de bal naar de tweede paal krulde, wist invaller Gavranovic de gelijkmaker te maken. Net daarvoor was ook Thomas Vermaelen opnieuw geblesseerd uitgevallen.

Alsof de avond moest eindigen in de stemming van de laatste dagen. No Romelu, no party. Lukaku besliste er anders. Eerst mikte hij nog over, op aangeven van Mertens werkte hij koel af: 2-1, zijn 45ste doelpunt als Rode Duivel. Toeters en bellen want na twee speeldagen wenkt nu al de halve finale van de Nations League. Ja, het ging gisteren toch weer heel even over voetbal. Aan u om dat even vast te houden.