"Ik was net van de derde groep naar de tweede groep toegereden", doet Van Lierde zijn verhaal aan ons na de finish. "Op dat moment komen de Duitsers Dreitz en Lange voorbij. Ik zet mij even in de groep en plots komt er een jurylid van achteruit naar me toegereden en toont me een blauwe kaart. Ik schrok me rot. Dat jurylid zei me dat ik amper drie fietslengtes achter mijn voorganger reed, maar dat is helemaal niet waar. Dat jurylid reed achter mij, van daaruit kan hij die situatie ook helemaal niet juist inschatten. Het is pas op het moment dat hij naast mij rijdt op de motor dat hij dat juist kan zien."

Nadat hij de tijdstraf van vijf minuten had uitgezeten, probeerde Van Lierde nog wel aan een inhaalrace te beginnen maar de 39-jarige West-Vlaming verloor al snel de moed. "Als je zoiets overkomt, stort je wereld in. Het eerste moment had ik nog wat moed omdat ik zag dat het veld nog wat uit elkaar lag, maar dan rijd je daar helemaal alleen. Dan besef je snel dat het onbegonnen werk is. En dan zakt de moed je in de schoenen."

In 2016 overkwam Van Lierde exact hetzelfde. "Waarom altijd ik? Gelukkig heb ik hier ooit al eens gewonnen, dat pakken ze mij nooit meer af. Maar blijkbaar mag ik hier gewoon geen geluk meer hebben. Die wedstrijdjury voelt de wedstrijd totaal niet aan. Maar ja, wat kan ik doen? Eens die kaart is getoond, valt er niks meer aan te doen. Je zet je hele seizoen dan in het teken van deze race, je traint maanden om hier goed te zijn en je komt in een uitstekende vorm aan de start... En dan gebeurt dit. Ik zeg helemaal niet dat ik zonder tijdstraf op het podium zou gestaan hebben. Ik heb veel respect voor de prestatie van die mannen. Maar een mooie ereplaats had er hier zeker ingezeten. Dit is héél zuur. Ik dacht eindelijk een goed jaar zonder miserie af te sluiten... Of ik hier ooit nog terugkom na al die fratsen van de voorbije jaren? Ik weet het niet. Op dit moment denk ik van niet."

VROOM