Het internet is kapot, en het is niet iets wat Telenet in één-twee-drie kan fiksen. Geen cadeau, op dag één van de herfstvakantie, met twee bijna-zestienjarigen in huis. Die willen gamen, online. Deze twee zijn een tweeling. Geboren op sinterklaasdag zestien jaar geleden. Lopéz eerst. Dan Lazlo, met zuurstofnood en hersenverlamming.

In zijn hoofd is hij dezelfde tiener als zijn broer, maar zijn lijf doet niet mee. Hij rijdt in een rolstoel, en praat als Stephen Hawking met een stemcomputer. Voor Lopéz zijn games wat ze voor alle tieners zijn: hoogst aantrekkelijk flitsend tijdverdrijf. Voor Lazlo is het meer. In de virtuele werelden van GTA5 en Fortnite kan hij wat in de harde realiteit niet lukt: lopen, zwemmen, vechten.

Alleen: het is Lopéz die zijn gamepersonage moet aanmaken, die de controllers moet bedienen. Lazlo kan alleen toekijken en instructies geven. “Maar hij werd dat beu”, zegt Lopéz. “Hij wil zelf gamen. Echt zelf.” Lazlo laat zijn pupillen naar boven rollen. Zo zegt hij ja. Nog eens. Ja met een uitroepteken.

Daar springt Lieven Scheire bij. In zijn nieuwe programma Team Scheire , vanaf vanavond op Canvas , bedenken hij en zijn team van uitvinders, ingenieurs en wetenschappers frisse uitwegen uit de problemen waar mensen met een beperking in sukkelen. Zoals voor een jongen van vijftien uit Wortegem-Petegem, met een gezonde geest die vastzit in zijn hoofd, maar die verder wil.

Zot van Barcelona

Zijn moeder Jessy zegt het zo: “Hij is een strever. Lazlo wil leven. Vooruit, met wat hij heeft.” Zijn ogen gaan weer omhoog. “Wat ik heel graag eens wil doen, is een toets voor de ogen van de leraar kapot scheuren”, zegt de computerstem. “Ik wil op reis. Ik ben zot van Barcelona en ik wil naar Engeland. Ik wil gezelschapsspelletjes spelen. Stratego, Uno, schaken. Ik ga naar Akabe, scouts voor kinderen met een beperking.”

“Dat doet hij graag”, zegt Jessy. “Weet je waarom? Omdat de begeleiders bijna allemaal meisjes zijn en hij veel aandacht krijgt van hen.” Nee, zegt de computer. Maar Lazlo lacht. Ja, zegt hij op de vraag of hij gelukkig is. Met een uitroepteken. Maar hij antwoordt het ook op de vraag of het frustrerend is. “Ja. Godverdomme. Shit.” Die woorden kent de computer ook.

Vader Xavier, leraar houtbewerking van beroep, vertelt het verhaal van toen ze nog baby’s waren. Lopéz was al thuis, Lazlo lag nog in het ziekenhuis. In slaap gespoten, om de epilepsieaanvallen tegen te gaan. “Lopéz sliep altijd rustig. Maar op een nacht stopte hij niet met huilen. Niemand in huis heeft geslapen die nacht. Bleek dat Lazlo op dat moment voor het eerst wakker was geworden in het ziekenhuis. Lopéz moet dat gevoeld hebben. Sindsdien hebben ze altijd in dezelfde kamer geslapen.”

Avatar

“Lopéz. Engel”, zegt Lazlo in zijn stoel. Is Lazlo die met het willetje, dan is Lopéz de zachte. Hij die moet oppassen of hij cijfert zich weg voor zijn broer. Hij die nog niet weet wat hij gaat doen als hij volwassen is, zolang het maar in de buurt van Lazlo kan. Lazlo weet het wel al. “Schrijven”, zegt hij. “Natuur. Fantasie. Verhalen.” Werelden maken waarin hij kan wat zijn lijf nu niet lukt. Verdergaan op het pad waar Lieven Scheire en zijn uitvinders hem op hebben geholpen. Virtuele realiteit zegt hem veel. Iets als Avatar, waar een fysiek lichaam stokstijfstil blijft, terwijl een virtueel alter ego de dolste avonturen beleeft.

Of niet de dolste. “Onlangs was Lazlo GTA aan het spelen”, zegt Jessy. “Je kan in dat spel autorijden, vechten, misdaadimperia uitbouwen. Maar Lazlo was met zijn personage simpelweg aan het zwemmen. Een hele namiddag lang. En als straks het internet weer werkt, zal hij net hetzelfde gaan doen.” Zijn ogen gaan de hoogte in. Met een uitroepteken.

Team Scheire om 21.20u op Canvas